2012 ευχές...

...και περισσότερες ευχές παραμονή βράδυ 10 μ.μ με 1 π.μ. ώρα Αμερικής από το ραδιόφωνο της ελληνικής ομογένειας, www.hellasfm.us 


Happy New Year!!!!!

 

Mπέρλτολτ Mπρεχτ: Mr Puntila and his man Matti

   Η σκηνοθέτης δίνει τις τελευταίες οδηγίες και η παράσταση ξεκίνησε. Απολαύστε την μέσα από τις φωτογραφίες που επιτέλους τυπώθηκαν.  

   Αντώνιος Ζαφειρόπουλος στο ρόλο του σερβιτόρου, του κτηνίατρου και του δούλου Surkalla. Η μουσική της παράστασης πνευματικό έργο του ίδιου.

                            Well done!!!

Μάθημα αυστηρά για ενηλίκους!

   Οι Χριστουγεννιάτικες αγορές συνεχίζονται, οι εκπτώσεις άρχισαν κι εμείς περιχαρείς γονείς, εθισμένοι στον καταναλωτισμό, πήραμε τον 13 μηνών γιο μας και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης. Μπήκαμε σε πολυκαταστήματα παιχνιδιών, κάναμε έρευνα αγοράς και ανακαλύψαμε όλες τις νέες τάσεις για τα παιδιά. Τρέξαμε στους διαδρόμους των μαγαζιών και μαζέψαμε όλα τα παιχνίδια που πιστεύαμε ότι θα εντυπωσιάσουν τον μικρούλη μας. Διαπραγματευτήκαμε, διαφωνήσαμε και τελικά καταλήξαμε σε δύο ιδανικά παιχνίδια. 

   Χαρούμενοι γυρίσαμε στο σπίτι για να κάνουμε τα αποκαλυπτήρια μπροστά στα μάτια του μικρού μας. Περιμέναμε την έκπληξή του και αναζητούσαμε να δούμε την ευχαρίστηση του, όπως εμείς την φανταζόμασταν. Ο μικρός μας γιός τα είδε, χαμογέλασε, έπαιξε για λίγο και μετά από λίγη ώρα όλα τα καινούργια αποκτήματα του ήταν ήδη στα αζήτητα. Όταν ξαφνικά άκουσα το γιο μου να γελάει δυνατά, έτρεξα να δω τί ήταν αυτό που τον ευχαρίστησε τόσο πολύ. Το καινούργιο του αυτοκινητάκι ή ο περιστρεφόμενος μύλος που αλλάζει χρώματα και κάνει 8 διαφορετικούς ήχους; Τίποτα από τα δύο. Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη. Ο μικρός μου είχε αυτή την χαρά και την έκφραση που περίμενα να δώ όταν του δώσαμε τα παιχνίδια του, αλλά για άλλο λόγο. Είχε καταφέρει να αρπάξει από το ντουλάπι το πολύχρωμο τάπερ που είχε βάλει καιρό στο μάτι και αυτό τον έκανε περισσότερο ευτυχισμένο από κάθε τι άλλο. Το κρατούσε σφυχτά στο μικρό του χεράκι και γυρνούσε σε όλο το σπίτι κάνοντας τον δικό του γύρο του θριάμβου.

   Και τότε κατάλαβα ότι το παιδί δεν γεννιέται με έμφυτη την έννοια του καταναλωτισμού. Αυτή η έννοια είναι επίκτητη και επιβάλλεται σε όλους μας από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό. Ένα παιδάκι θέλει απλά να ανακαλύψει τον κόσμο. Να δει, να αφουγκραστεί, να μυρίσει και να καταλάβει τί είναι όλο αυτό γύρω του. Για αυτόν όλος ο κόσμος είναι καινούργιος και τίποτα δεν μπορεί να τον εντυπωσιάσει περισσότερο από τα απλά, για εμάς, καθημερινά πράγματα.

      Κάθησα λοιπόν διπλά στον μικρούλη μου, πήρα κι εγώ ένα μικρό τάπερ και παίξαμε για ώρες...

December in New York

  

Προπαραμονή χριστουγέννων και η αποστολή ήταν να πάω τον μικρούλη μου στο μεγαλύτερο κατάστημα παιχνιδιών της Νέας Υόρκης, Στο FAO Schwarz!! Η ιδέα με ενθουσίασε...Αναρωτιόμουν πώς θα αντιδρούσε ο μικρούλης μπροστά σε τοοοόσα πολλά παιχνίδια...

   Το τρένο μας άφησε στους 33 δρόμους, πήραμε την πέμπτη λεωφόρο και θα ανηφορίζαμε για περίπου 20 τετράγωνα. Δεν είναι πάρα πολλά, αλλά όταν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια έχουν ξεχυθεί εκατομμύρια ανθρώπων τα τετράγωνα διπλασιάζονται και η απόσταση μακραίνει επικίνδυνα! 

   Η διαδρομή παρόλα αυτά ήταν απολαυστική...πρωτότυπες βιτρίνες,  που μάγευαν μικρούς και μεγάλους, ρούχα μεγάλων σχεδιαστών στόλιζαν τα παράθυρα των πολυκαταστημάτων και αγγελάκια χορέυαν κάτω από το τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Rockefeller Center. Τα Χριστούγεννα είναι όντως για τα παιδιά. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι μόνο για αυτά αλλά και για όλους τους μεγάλους που μπορούν να ξεχάσουν για λίγο την σκληρή πραγματικότητα και να γίνουν κι αυτοί παιδιά... Αθώα, χαρούμενα και γελαστά πλάσματα γεμάτα ελπίδα και αγάπη!

   Ύστερα από περπάτημα περίπου μιας ώρας κάτω από τις αχτίδες του φιλικού χειμωνιάτικου ήλιου, φτάσαμε στον πολυπόθυτο στόχο μας...όπου κι εδώ οι ουρές ήταν μεγάλες...Κόσμος πολύς, παιδιά μικρά και μεγάλα, οικογένεις και ζευγάρια, είχαν ξεχυθεί στο τριώροφο μαγαζί. Αμέτρητα ζαχαρωτά και σοκολάτες, πολύχρωμα αρκουδάκια και ποικίλα παιχνίδια... Η χαρά και οι φωνές των παιδιών ακούγονταν παντού. Μοναδική εμπειρία για όλους! Ειδικά για τον δικό μου, μονάκριβο γιο, ο οποίος εκεί μέσα ένοιωσε ελεύθερος, σα να ανακάλυψε το φυσικό του περιβάλλον. 

Sky is the limit...

  Σκεφτείτε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός, κανένα μέτρο και κανένα όριο. Ένα μέρος όπου μπορείς να κάνεις ότι θέλεις χωρίς να φοβάσαι την κριτική που θα ακολουθήσει, όπου η μεγαλύτερη φαντασίωση μπορεί απλά να γίνει πραγματικότητα, όπου η σεξουαλική απελευθέρωση είναι ουσιαστική και ο τυχοδιωκτισμός δόγμα. Θα πίστευε κανείς ότι αυτό το μέρος δεν μπορεί να υπάρχει πέρα από τις ταινίες. Κι όμως υπάρχει, και αυτό είναι η Νέα Υόρκη.

   Όταν ερχόμουν εδώ πίστευα ότι η Νέα Υόρκη δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά μια μεγαλύτερη εικόνα του Λονδίνου. Αλλά διαψεύστηκα από την πρώτη κιόλας στιγμή. Αυτή η πόλη είναι μοναδική. 

  Ανάμεσα στις πολυάριθμες λεωφόρους της και στους αμέτρητους δρόμους κρύβει καλά τα μυστικά της. Εκατομμύρια άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου συγκεντρώνονται εδώ για να ζήσουν το δικό τους όνειρο και παρασύρονται από την εκκεντρικότητα της πόλης. Μπορείς να σκεφτείς ότι θέλεις, κάτι ακραίο, κάτι ανομολόγητο...Και μετά απλά να το δεις μπροστά σου ή απλά να το κάνεις!!

  Ένα από τα πιο γνωστά και πρωτότυπα clubs της Νέας Υόρκης είναι το The Box, που έτυχε να πάω την προηγούμενη βδομάδα. Ένα παλιό θέατρο, πλήρως ανακαινισμένο, διατηρώντας όμως όλα τα στοιχεία που παραμέμπουν στην εποχή του τότε, χορεύτριες κάνουν κούνια πάνω από τα κεφάλια του κόσμου και η μουσική σύγχρονη παρακινεί τους θαμώνες να λικνιστούν στους ρυθμούς της. Μετά τα μεσάνυχτα ένα διαφορετικό και πρωτότυπο show ξεκινάει. Ένα show μοναδικό και ταυτόχρονα σοκαριστικό. Ο σκοπός των εμπνευστών αυτού του θεάματος σίγουρα η πρόκληση και ίσως η δοκιμή των ορίων της συντηρητικότητας. 
  Η βασική ιδέα είναι βασισμένη στο παλιό burlesque αλλά προσαρμοσμένο στο σήμερα. Έτσι, ενώ κάποτε το γυναικείο γυμνό σόκαρε, σήμερα στην σύγχρονη εποχή μας αυτό που θα σόκαρε θα ήταν κάτι περισσότερο. Αντρικό γυμνό; Ούτε κι αυτό μόνο... Οι ιδιοκτήτες αυτού του μοναδικού club το ανακάλυψαν, το δουλέψαν και το παρουσιάζουν! 

 

Στο Μαγαζί της Patricia Field

  

 Κυριακή 18 Δεκεμβρίου στις 7 το βράδυ το ραντεβού είχε δοθεί στο μαγαζί της γνωστής σε όλους από το Sex and the City, Patricia Field. Ήταν η Κυριακή όπου η ίδια είχε καλέσει τους καλούς πελάτες και φίλους για το καθιερωμένο trunk show για το κλείσιμο της χρονιάς. Ομολογουμένως, εγώ, το χωριατάκι από την φτωχική Θεσσαλονίκη, δεν ήξερα τι σημαίνει trunk show, και με μεγάλη περιέργεια πήγα να δω το Show! Περίμενα την πασαρέλα και την εντυπωσιακή επίδειξη, η οποία δεν ήρθε ποτέ...Το Trunk Show λοιπόν είναι απλά ένα κάλεσμα για την πιθανότητα της αύξησης των πωλήσεων.

 

  

Το μαγαζί της Patricia Field, που βρίσκεται στο East Village του Manhattan, από μόνο του είναι μια εμπειρία. Ρούχα πρωτότυπα και εκκεντρικά, αξεσουάρ μοναδικά και όλα τα απαραίτητα outfits για τις drag queens. 

 

Κόσμος ποικίλος, μουσική δυνατή, ποτά άφθονα και διάφοροι νέοι σχεδιαστές που προωθούσαν τα ρούχα τους. Πλαστικές φούστες, δαντελωτά ολόσωμα κορμάκια και εσώρουχα εμπνευσμένα από την Βικτωριανή εποχή, ήταν αυτά που ξεχώρησαν. 

  

Keep Walking... and get inspired!

  Όταν έχεις άπλετο ελεύθερο χρόνο,έχεις πολλά λεφτά και δεν έχεις παιδί μπορείς απλά να ευχαριστιέσαι τη ζωή, να πηγαίνεις για ακατάπαυστο shopping, να ικανοποιείς όλη την καταναλωτική σου μανία, να βγαίνεις έξω, να επισκέπτεσαι όλα τα κέντρα ομορφιάς, να κάνεις νύχια, μαλλιά, γυμναστική και ότι άλλο τραβάει η ψυχούλα σου...

  Όταν όμως έχεις άπλετο ελεύθερο χρόνο, δεν έχεις δουλειά, και κατά συνέπεια δεν έχεις λεφτά και έχεις και παιδί χωρίς καμία βοήθεια τότε ανακαλύπτεις εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης... Αρχίζεις το περπάτημα και όπου σε βγάλει!

  Έτσι λοιπόν κι εγώ σε αυτές τις εποχές, τις δύσκολα οικονομικές και επαγγελματικές, παίρνω τον μονάκριβο μου γιο, βάζω τις πιο άνετες και ζεστές μπότες μου και αρχίζω την περιήγηση μου στην πόλη που εμπνέει και συγκεντρώνει ανθρώπους από όλο τον κόσμο.

   Τα μίλια αθροίζονται και καταγράφονται στις σόλες των παπουτσιών, τα blocks φεύγουν το ένα πίσω από το άλλο και οι λεωφόροι που διασχίζουν το Manhattan σε οδηγούν σε ποικιλόμορφα μέρη. Άλλα πιο τουριστικά και παρατημένα, πλημμυρισμένα από χιλιάδες κόσμο που τρέχουν αλαφιασμένοι να προλάβουν τον χρόνο και άλλα πιο ήσυχα και γραφικά που δεν θυμίζουν σε τίποτα την πόλη στην οποία ανήκουν. Εικόνες εναλάσσονται, συναισθήματα αντικρούονται... 

  Ύστερα από πολλά φανάρια,πολλές λεωφόρους και αμέτρητες διασταυρώσεις, έφτασα σε μια από τις καλύτερες περιοχές την Νέας Υόρκης. Εκεί στα σύνορα της Nolita, Little Italy, Soho. Μικρά μαγαζάκια με απίστευτη αισθητική και καλαισθησία προσφέρουν καφέ και φαγητό, και λίγο παραπέρα οι περίφημες Ιταλικές μπουτίκ με πανάκριβα Ιταλικά ρούχα και μοναδικά κομμάτια. Τίποτα δεν θυμίζει την Νέα Υόρκη. Αν δεν ακουγόταν οι φωνές των περαστικών θα πίστευε κανέις ότι βρίσκεται σε κάποια γραφική περιοχή της Ευρώπης. 

  Και ξαφνικά ανακαλύπτεις μικρές ταμπελίτσες που σε κάνουν απλά να γελάς...

 

Κάποιες να κουνάς το κεφάλι και να μονολογείς πώς απλά μια χιουμοριστική αγγελία αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια...

και κάποιες απλά να αναρωτιέσαι...

   

    Στο δρόμο της επιστροφής, γεμάτη από εικόνες και συναισθήματα,  αναρωτιόμουν αν τελικά ο βολεμένος άνθρωπος, ο ενταγμένος στο κοινωνικό status που μας επιβαλόταν τόσα χρόνια μπορεί να έχει ανοιχτά τα μάτια και τις κεραίες του στις ομορφιές της απλότητας. Ίσως για αυτό και οι μεγάλοι, αληθινοί καλλιτέχνες προέρχονται από κατώτερες λαϊκές τάξεις. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν πραγματικές αξίες, ζούνε στους δρόμους και αφουγκράζονται την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα απαλλαγμένη από ψεύτικα πρότυπα και καθοδηγούμενα όνειρα. Η ομορφιά της ζωής είναι εκεί έξω και ίσως η παγκόσμια αυτή κρίση μας κάνει όλους καλύτερους ανθρώπους.

Η αυλαία άνοιξε!

  Το τρίτο κουδούνι ήχησε, ο κόσμος κάθησε στις θέσεις του,τα φώτα έσβησαν και η αυλαία άνοιξε.

  Εγώ περήφανη και, ταυτοχρόνως, γεμάτη αγωνία καθισμένη στην πρώτη θέση του θεάτρου άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και περίμενα με ανυπομονησία την εμφάνιση του καλού μου επί σκηνής. Η αγωνία δεν κράτησε για πολύ. Ο καλός μου ανέβηκε στη σκηνή από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης και πλέον σιγουρεύτηκα ότι είναι ένας γνήσιος καλλιτέχνης, γεννημένος να κάνει αυτό που ακριβώς ονειρέυτηκε να κάνει!

  Και αφού χαλάρωσα, αποφάσισα να απολαύσω την παράσταση. Μια διαχρονική και επίκαιρη παράσταση με καλές ερμηνείες από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς και κάποιες πιο μέτριες από τους νεότερους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να κρύψουν το μεγάλο τους άγχος. Αλλά στην νεότητα όλα συγχωρούνται!

  Η πρεμιέρα τελείωσε, το άγχος έφυγε και το πρώτο μικρό βήμα έγινε.

 Η παράσταση θα συνεχιστεί εώς τις 21 Δεκεμβρίου και εγώ κάθε βράθυ θα περιμένω καρτερικά τον πρωταγωνιστή της δικής μου καρδιάς.

Sex And The City... πραγματικότητα ή ψευδαίσθηση;

   Κι αφού η εορταστική περίοδος έχει ξεκινήσει, ξεκίνησαν και τα λεγόμενα Holiday Parties που διαρκούν καθόλη τη διάρκεια του Δεκεμβρίου. Σε ένα τέτοιο πάρτυ ήμουν καλεσμένη κι εγώ. Ήμουν πολυ ενθουσιασμένη...το πρώτο ενήλικο νεοϋρκέζικο πάρτυ! Τα έβλεπα χρόνια στα διάφορα επεισόδια του Sex and the City και τώρα ήρθε η ώρα να γίνω πρωταγωνίστρια σε ένα από αυτά...Όχι όμως σαν Carrie αλλά προφανώς σαν Miranda, αφού ελείψει γιαγιάδων και νταντάδων έπρεπε να δεχτώ ως συνοδό μου τον ενός έτους γιο μου. Ήμουν όμως αποφασισμένη να το κάνω... και ναί, το έκανα.

  Κάπου στο Upper East Side του Manhattan και φτάσαμε. Ευγενικοί πορτιέρηδες μας ενημέρωναν για τον όροφο που έπρεπε να πάμε. Στην είσοδο, η υπεύθυνη της καρνταρόμπας πήρε τα παλτό μας και οι ιδιοκτήτες του σπιτιού έσπευσαν να μας υποδεκτούν. Οι ήχοι του πιάνου μαγευτικοί, ικανοί να σε ταξίδεψουν σε άλλες εποχές. Η θέα από το παράθυρο έκοβε την ανάσα. Coctails σερβιρισμένα σε κολωνάτα ποτήρια και finger food τοποθετημένα ομοιόμορφα στους δίσκους των σερβιτόρων.

  Οι καλεσμένοι συνέχιζαν να συρρέουν. Χορευτές, ηθοποιοί, fashion designers, επιχειρηματίες. Ζευγάρια ίδιου φύλου, γυναίκες με γούνες και ελάχιστοι άντρες. Κοινωνικότητα, ανταλλαγή τηλεφώνων και επαγγελματικών καρτών και άπειρες γνωριμίες. Προς το τέλος της βραδιάς μια παραδοσιακή τραγουδίστρια της όπερας ανέλαβε να διασκεδάσει το κοινό. Και ξαφνικά ένα παιδικό κλάμα ακούστηκε. Πόσο σουρεαλιστικό σκηνικό! 

                                          

  Τα ποτά μαζεύτηκαν ακριβώς στις 11. Τα ωράρια είναι αυστηρά ακόμη και στα πάρτυ. Για μένα φυσικά το πάρτυ είχε τελειώσει από τη στιγμή που ο συνοδός μου είχε αρχίσει να δυσανασχετεί.

   Στο δρόμο της επιστροφής, βλέποντας τη Νέα Υόρκη μέσα από τα υγρά τζάμια του κίτρινου ταξί, σκεφτόμουν τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει αυτή την πόλη τόσο ξεχωριστή. Ίσως οι έντονοι ρυθμοί,ίσως η πολυεθνικότητας της, ίσως ακόμη οι πολλές ευκαιρίες που προσφέρει. Από την άλλη όμως μήπως όλα αυτά είναι μια προσεγμένη βιτρίνα; Ένα περιποιημένο περιτύλιγμα που κρύβει μέσα του μια κλασσική αμερικάνικη κοινωνία με όλα τα συντηρητικά της στοιχεία προσποιούμενη την ανοιχτή και προχωρημένη; Και τί είναι αλήθεια όλο αυτό το πολυδιαφημισμένο lifestyle των επιτυχημένων; Αληθινό ή απλά επιβαλόμενο; Άραγε όλος αυτός ο κόσμος διασκεδάζει πραγματικά; Για μένα ήταν μια μεγάλη και μοναδική εμπειρία. Γι αυτούς απλά μια ακόμη εκδήλωση όπου άδραξαν την ευκαιρία να πουλήσουν τον εαυτό τους και τις ιδιαίτερες ικανότητες τους.

Ένας κόσμος γεμάτος αντιθέσεις.

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου...

   Η Μεγάλη Βρετανία κλωνίζεται από την πρωτοφανή απεργία και την συμμετοχή σε αυτήν περίπου 2 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι Άγγλοι αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν και το κάνουν μαζικά. Φαίνονται αποφασισμένοι να αντιδράσουν και να μη δεχτούν το πρόγραμμα της λιτότητας που τους επιβάλεται. Έτσι βγήκαν στους δρόμους και συμμετείχαν σε παραπάνω από χίλιες πορείες σε όλη τη χώρα. 

  Στην Έλλαδα, την ίδια μέρα, μια ακόμη 24ωρη απέργια παραλύει τη χώρα, αλλά αυτή τη φορά η συμμέτοχη φάινεται να είναι μικρή. Ίσως οι Έλληνες βαρέθηκαν να διαμαρτύρονται, ίσως θεωρούν την λιτότητα απλή καθημερινότητα τους, ίσως πάλι θεώρησαν τον φυτευτό νέο πρωθυπουργο ως τον μεγάλο σωτήρα.

  Στην άλλη πλευρά όμως του Ατλαντικού το κλίμα είναι πολύ διαφορετικο. 

Νέα Υόρκη, δρόμοι μποτιλιαρισμένοι και χιλιάδες αμερικάνοι και τουρίστες από όλα τα μέρη του κόσμου, παρακολουθούν το άναμα των φώτων του πιο διάσημου χριστουγεννιάτικου δέντρου στον κόσμο, στο Rockfeller Center. Είναι πια επίσημο, η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων έχει αρχίσει. 

source: http://www.ecofriend.com

November in New York

  Κι αν αναρωτιέστε πώς είναι ο Νοέμβριος στην Νέα Υόρκη...

  Πάρκα γεμάτα κίτρινα φύλλα...

 Η χαρά του παιδιού και η μαγεία του θροϊσματος...

Μήπως τελικά είμαστε οι επιλογές μας;

  

  Μεγαλώνουμε, ζούμε διάφορες καταστάσεις, επιτυχγάνουμε στόχους και ωριμάζουμε. Ωριμάζουμε όμως στα αλήθεια; Και δεν μιλάω για την ωριμότητα της σοβαροφάνειας, ούτε αυτή της μιζέριας και του εφησυχασμού, αλλά για την ωριμότητα της κρίσης, της αναγνώρισης και της ικανοποίησης.

    Πολλοί από εμάς αλλάξανε την κοσμοθεωρία τους για έναν έρωτα. Αλλάξανε τον κόσμο τους και ολόκληρη τη ζωή τους. Άλλοι πάλι προσπάθησαν και ήταν έτοιμοι να το κάνουνε αλλά τελικά οι συνθήκες δεν ευνόησαν. Τέλος, κάποιοι δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να σκεφτούν να το κάνουν, ίσως γιατι δεν ερωτεύτηκαν ή γιατί απλά δεν πιστεύουν στον έρωτα. Ανεξάρτητα όμως από το τι επίλογες έχει κάνει κάποιος στη ζωή του το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν είναι ευχαριστημένος.

     Όλοι μας ζητάμε κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό ή καλύτερα ζητάμε αυτό που δεν έχουμε. Έτσι, οι δεσμευμένοι αναπολούν την ελευθερία τους και οι ελεύθεροι ευχαρίστως θυσιάζουν την ελευθερία τους στο βωμό της  δέσμευσης. Οι στερημένοι εμπειριών δειψάνε για νέες συγκινήσεις και οι γέματοι αυτών ζητάνε απλά την ηρεμία τους. 

      Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε απλά να κατηγορήσουμε το σύμπαν, την τύχη, τη ζωή και έτσι να νοιώσουμε καλύτερα. Η επίρριψη όμως των ευθυνών λειτουργεί σαν πανάκεια για όλα μας τα λάθη; Αυτό μας κάνει περισσότερο ευτυχισμένους;

        Σε διάφορες κρίσεις ωριμότητας, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που με πειράζουν και με ενοχλούν στη ζωή μου είναι αποτέλεσμα των επιλογών μου. Και το εντυπωσιακο είναι, ότι όντως όλα τα λάθη μου ήταν δικά μου λάθη και άρα ο μόνος υπαίτιος είμαι εγώ. 

      Άρα... τελικά είμαστε οι επίλογες μας. Και αφού είμαστε οι επιλογές μας θα πρέπει να τις υποστηρίζουμε με όλο μας το είναι. Να πολεμάμε για αυτές και να περιμένουμε για τις επόμενες.

Όταν το Ελληνικό ταμπεραμέντο κατακτά την Νέα Υόρκη!

  Ο σοφός λαός λέει.."αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει...", και αφού είναι σοφός, εγώ πρέπει να τον ακούσω. 

  Έτσι λοιπόν, οφείλω στο στεφάνι μου, στην κολώνα του σπιτιού μου, να ανακοινώσω το μεγάλυτερο μέχρι στιγμής επίτευγμα του...και ίσως το πρώτο δειλό βήμα στην τεράστια προσπάθεια που κάνουμε να φτάσουμε, να εκπληρώσουμε και να ξεπεράσουμε τα μεγαλύτερα μας όνειρα... 

Ακοοούσατε! Ακοοοοούσατε!! Ένας Έλληνας κατακτά το Manhattan, κι αυτός ο Έλληνας είναι ο πατέρας του παιδιού μου, ο έρωτας της ζωής μου, ο  Αντώνης μου!!

    Και εγώ γεμάτη περηφάνια, θα βάλω τα "καλά" μου, και σαν μια άλλη Carrie Brandshaw θα πάω την πρεμιέρα του δικού μου Mr Big...

    Ας είναι αυτό η αρχή του όλου!!

Break a leg! ;o)

Black Friday or just a sleepless Friday?

  Black Friday ή απλά μαύρη Παρασκευή, ονομάζεται η επόμενη ημέρα απο το Thanksgiving όπου και ξεκινούν οι εκπτώσεις στα μαγαζιά και η επίσημη περίοδος του υπερκαταναλωτισμού.

  Όταν είδα στημένες σκηνές έξω από τα μαγαζιά δεν κατάλαβα τι μπορεί να σήμαινε αυτό. Ήξερα ότι πολύς κόσμος θα ποδοπατιόταν για να προλάβουν να μπούν μέσα στα μαγαζιά και τα πολυκαταστήματα αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποιοι θα θυσίαζαν όχι μόνο την ημέρα τους αλλά και τον ύπνο τους για να προλάβουν το καλύτερο deal και τη μεγαλύτερη ευκαιρία.

    Οι στατιστικές είναι αποκαλυπτικές! 226 εκατομμύρια άνθρωποι ψώνισαν είτε οι ίδιοι από τα καταστήματα είτε online και $52,4 δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν αυτήν την ημέρα καθώς και την επόμενη.

 Άραγε όλο αυτό είναι απλά νοοτροπία; Είναι χαρακτηριστικό μόνο των Αμερικάνων; Είναι αποτέλεσμα της φτώχειας; Ή είναι απλά ένα κυνήγι του θησαυρού στα πλαίσια του καπιταλιστικού lifestyle; 

   Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς. Μπορεί το φαινόμενο να εξηγείται από όλα αυτά μαζί. Μπορεί να είναι και ακόμα κάτι παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό έχει ξεφύγει από τα στενά όρια της Αμερικής και μιμείται και από άλλους δυτικούς πολιτισμούς, σαν να είναι ένα τρομερό επίτευγμα άξιου μίμησης...

   Όπως έγινε πριν λίγες μέρες, σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, όταν η σειρά της Versace κυκλοφόρησε για όλους τους κοινούς θνητούς, σαν κι εμάς, μέσω των καταστημάτων H&M. Οι απίστευτες ουρές και τα ξεμαλλιάσματα, τα άδεια ράφια σε χρόνο dt, και η απίστευτη ικανοποίηση στα μάτια όσων καταφεραν να αγοράσουν έστω και ένα κομμάτι της συλλογής ήταν το χαρακτηριστικό της πρώτης κιόλας μέρας της κυκλοφορίας της συλλόγης. 

   Και κοιτάζοντας τα άδεια ράφια αναρωτιόμουν αν αυτές οι συμπεριφορές είναι δείγματα πολιτισμού...; Κι αν αυτή, η οποία θα φορέσει το φόρεμα, που κατάφερε να αρπάξει τρέχοντας από το ράφι, ύστερα από 8 ώρες ορθοστασίας στην ουρά θα νοιώσει ικανοποίηση και ισχυρό μέλος της κοινωνίας; Θα νομίσει ότι ανεβάζει έτσι το κοινωνικό της status; Τελικά είμαστε ότι φοράμε; Ή  μήπως η ευτυχία μας καθορίζεται από το περιτύλιγμα μας; 
  

   Δεν ξέρω αν τελικά  τα φοράμε για εμάς ή για τους άλλους, αν μας προσφέρουν άνεση ή απλά ικανοποίηση... το σίγουρο είναι ότι θα ήθελα πολύ και εγώ έστω ένα φορεματάκι Versace αλλά δεν πρόλαβα... :o(



   

Thanksgiving in my Greek home!

  Κάθε τελευταία Πέμπτη του Νοεμβρίου, οι Αμερικάνοι περιμένουν με ανυπομονησία την Ημέρα των Ευχαριστιών για να ευχαριστήσουν το σύμπαν, τον Θεό, την τύχη,  για όλα όσα έχουν και όλα όσα τους έχουν δοθεί. Στην πραγματικότητα είναι η πιο επίσημη ημέρα του έτους για να φάνε μέχρι σκασμού (επιτέλους μαγειρεμένο φαγητό και όχι έτοιμα σακουλάκια απο το supermarket) και να αράξουν στους μαλακούς καναπέδες τους βλέποντας επί ώρες τις αγαπημένες τους σειρές.

   Πήρα λοιπόν και εγώ την πιο μικρή γαλοπούλα που βρήκα και αποφάσισα να ζήσω την μέρα όπως της άρμοζε. 

   Δύσκολο κρέας αυτό της γαλοπούλας! Μετά από τρεις ώρες ψήσιμο και πόλλες ώρες παρακολούθησης του μαραθωνίου Friends που είχε στην τηλεόραση, το γεύμα ήταν έτοιμο. Αριστοκρατικό  και χορταστικό!  

      Κι εγώ περήφανη για το έργο μου ένοιωθα πρωταγωνίστρια αμερικάνικου καθημερινού σήριαλ! Φάγαμε κι εμείς μέχρι σκασμού και ευχαριστήσαμε για όλα όσα έχουμε... εγώ όμως ως γνήσιος ανικανοποίητος άνθρωπος υπέπεσα στον πειρασμό να ζητήσω κι άλλα! Σκέφτηκα οτί αφού αύτη τη μέρα το σύμπαν ανοίγει τις πύλες του για να δεχτεί τις ευχαριστίες ίσως το μπερδέψω λίγο και ακούσει και τα περαιτέρω θέλω και τις μεγαλύτερες μου ανάγκες. Τί είχαμε, τί χάσαμε! Κι αν δεν πιάσει, δεν πειράζει, έχουμε και τον Άγιο Βασίλη που  έρχεται!!!

Americanized Way!

   Λιγότερο από ένα χρόνο, εδώ στη χώρα του Κολόμβου, και η αναζήτηση της τύχης μας συνεχίζεται. Μέχρι όμως η τύχη να μου χτυπήσει την πόρτα και η αλλάγη να με συναντήσει αναπάντεχα, αποφάσισα να μπω και να βιώσω τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής σε όλο του το μεγαλείο.

   Έτσι λοιπόν παραμόνη του Halloween και μια μέρα μετά από μια παράξενη χιονοθύελα, Οκτώβρη μήνα, έτρεχα να αγοράσω στόλη για τον μικρό μου πρίγκηπα. Άδεια ράφια και πανικός στα ταμεία. Ύστερα από μία ώρα αναζήτησης βρήκα τη λιγοτερη τρομακτική για ένα παιδάκι  μόλις ενός έτους! Στολή πειρατή παπαγάλου και ήμασταν έτοιμοι να πάμε στην παρέλαση που γίνεται στις 31 Οκτωβρίου σε κάθε πόλη και γειτονιά της Αμερικής! Τα σπίτια ήταν όλα στολισμένα με αράχνες, νεκροκεφαλές και άλλα τρομακτικά αντικείμενα...Όσο πιο τρομακτικά τόσο καλύτερα! Ανήμερα, λοιπόν, γίνεται η παρέλαση και ταυτοχρόνως  διαγωνισμός καλύτερης στολής και καλύτερου στολισμού σπιτιού. Οι διαγωνισμοί άλλωστε είναι μέσα στην κουλτούρα των Αμερικάνων. Διαγωνισμός ομορφότερου μωρού, πιο καλοντυμένου παιδιού, πιο ομοιόμορφης οικογένειας...

Έντυσα λοιπόν τον μικρό μου και ξεκινήσαμε για το event της ημέρας!

Μικροί μεγάλοι μασκαρεμένοι, μπάντες παίζαν μουσική και παιδικά γέλια παντού (εκτός βέβαια από τον δικό μου, που μόνο στο θέαμα μιας μασκαρεμένης μάγισσας κούρνιαζε στην αγκαλιά μου)...Κάτι όμως έλειπε, το σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν...προς το τέλος της παρέλασης το βρήκα, έλειπε το ταμπεραμέντο! Η όλη κατάσταση θύμιζε το ελληνικό τριώδιο, αλλά χωρίς το κέφι και την ελληνική διάθεση για γλέντι και ξέφρενη διασκέδαση...
                           Όλα μετρημένα και οργανωμένα...

   Σειρά τώρα έχει το thanksgiving, το οποίο θέλω να το ζήσω όπως το έχω δει σε τόσες και τόσες ταινίες και σειρές. 'Eτσι κανόνισα να πάμε σε σπίτι φίλων, με την παραδοσιακή γαλοπούλα, tον πουρέ γλυκοπατάτας και την κολοκυθόπιτα...και αν είμαι τυχερή έτσι, για την χαρά της έκπληξης, ίσως έρθει απροσδόκητα και ο Brat Pit, ως καλεσμένος της τελευταίας στιγμής!!

http://www.youtube.com/watch?v=sYHjfyMl54k

Όταν τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από άλλα όνειρα...

    Πακετάροντας τις βαλίτσες μου για την μεγάλη αλλαγή, ονειρευόμουν την περιβόητη Wall Street, τις μεγάλες καριέρες, τα γυάλινα γραφεία, τα ογκώδη κτίρια και μια ζωή σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα.

Είχα μόλις γεννήσει ένα πανέμορφο αγοράκι αλλά δεν είχα προλάβει ακόμα να αντιληφθώ τι σημαίνει μάνα και τι συνεπάγεται όλο αυτό. Ήμουν αποφασισμένη να συνεχίσω από εκεί που είχα περίπου μείνει, σε μια άλλη όμως χώρα, με διαφορετικά δεδομένα και κάτω από άλλες συνιστώσες!

    Όσο περνούσε ο καιρός, έμπαινα όλο και πιο πολύ στο πετσί του ρόλου της μάνας και αγαπούσα όλο και πιο πολύ το παιδί μου..Και καθώς η αγάπη μου μεγάλωνε γι'αυτό το αξιολάτρευτο πλασματάκι, το όνειρο της μεγάλης καριέρας έσβηνε. Αντιστρόφως ανάλογα συναισθήματα!!

Οι προτεραιότητες άλλαξαν και τα ζητούμενα διαφοροποιήθηκαν.

    Σε όλο αυτό βέβαια προστέθηκε και η κατάρρευση της οικονομίας και των ονείρων των νέων ανθρώπων. Όλα όσα διδάχτηκα στο πανεπιστήμιο άρχισαν να μου φαίνονται παντελώς άχρηστα και ανούσια ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη μου στο Zuccoti Park δίπλα στους διαδηλωτές του κινήματος Occupy Wall Street. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι είμαι στην Νέα Υόρκη, στην πόλη των πόλεων, εδώ που οι ευκαιρίες είναι πολλές και από ότι λένε απευθύνονται σε όλους. Κι άρχισα σιγά σιγά να ανασύρω από τα ξεχασμένα ντουλάπια του μυαλού μου, άλλα κρυφά και απαγορευμένα όνειρα. Και σκεφτόμουν "αν όχι τώρα, τότε πότε;"

    Οπότε, αναθεώρησα και άλλαξα ρότα. Για μένα, για την οικογένεια μου, για την νέα τάξη πραγμάτων. Μια ζωή γεμάτη νέα και πιο δημιουργικά όνειρα και για αυτά πλέον πολεμάω!!!

"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" Πόρτο Ρίκο, Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μια βραδιά με τα αγανακτησμένα παιδιά της Νέας Υόρκης

Τρεις μήνες μέτα την φωτογραφία και τη συζήτηση  που άνοιξε το καναδικό περιοδικό Adbusterds και 29 μέρες μετά από την πρώτη συνάντηση του κινήματος «κατάληψη της Wall Street» η ιδέα της αλλαγής εξακολουθεί να υπάρχει και να εμπνέει όλο και περισσότερους αμερικάνους.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου περίπου 8 το βράδυ και το Zuccoti Park έχει πλημμυρίσει για ακόμη μια φορά από τους αγανακτισμένους της Νέας Υόρκης. Ο κόσμος ποικίλει. Μικροί, μεγάλοι, ζευγάρια και μόνοι με διαφορετικές κουλτούρες και όνειρα αλλά όλοι με ένα κοινό σκοπό, να φωνάξουν, να διαμαρτυριθούν και να εναντιωθούν στο σύστημα. Σε ένα σύστημα που έχει οδηγήσει σε οικονομική εξαθλείωση και αβεβαιότητα για το μέλλον. Σε ένα σύστημα που με το μειοψηφικό του 1% κατάφερε να ορίζει το άλλο 99% του πληθυσμου.

Στο κάτω μέρος της πλατείας, στο πιο ήσυχο μέρος της, μια μικρή όμαδα ανθρώπων, ενώνει την ενέργειά της και σχηματίζοντας έναν κύκλο προσεύχεται. Λίγο παραπέρα μια άλλη νεανική παρέα προσπαθεί  να ξορκίσει το κακό μέσα από τους ήχους των τυμπάνων και των κρουστών τους. Στην ατμόσφαιρα επικρατεί η μυρωδιά του καφέ που αναδύεται απο τους στημένους πάγκους. Στο πάνω μέρος της πλατείας είναι συγκεντρωμένος ο μεγαλύτερος όγκος των διαδηλωτών. Κάποιος δίνει το σύνθημα και όλοι ακολουθούν.

«Το σύστημα πρέπει να πέσει και η ανάγκη για αλλαγή γίνεται πλέον επιτακτική» λέει ο Peter, ένας ντόπιος Νεουορκέζος. «Έρχομαι κάθε μέρα μετά τη δουλειά για να συμβάλω στην όλη προσπάθεια. Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τις εξεγέρσεις στην Τυνησία και όλα δείχνουν ότι η αλλαγή έρχεται.»

Λίγο πιο εκεί δύο νέα παιδιά, καθηγητές στο επάγγελμα, κρατούν σε πανό τα δικά τους συνθήματα και καλόυν τον κόσμο να ενωθεί για να νικήσει τον εχθρό.

Οι άνθρωποι συζητούν μεταξύ τους και οι περαστικοί κοντοστέκονται, παρατηρούν και ζητούν να μάθουν τι σημαίνει όλο αυτό. Και φαίνεται ότι ακόμη και οι πιο δύσπιστοι αρχίζουν να πείθονται.

Λίγο μετά τις 8 μία ακόμη ομάδα ανθρώπων προστίθεται, αλλά αυτή η ομάδα είναι διαφορετική από όλες τις άλλες. Είναι μία ομάδα που αποτελείται από γονείς και παιδιά. Είναι μια ομάδα που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του κινήματος προς τις οικογένειες για να παρευρεθούν εκεί και να ενώσουν τη φωνή τους για το μέλλον των παιδιών τους.

Η ατμόσφαιρα είναι μαγική. Η ενότητα όλων αυτών των ανθρώπων ζεσταίνει τις καρδιές  και πλημμυρίζει το μυαλό με καινούρια όνειρα.

Και ο αγώνας δείχνει ότι θα συνεχιστεί...