Όταν έχεις άπλετο ελεύθερο χρόνο,έχεις πολλά λεφτά και δεν έχεις παιδί μπορείς απλά να ευχαριστιέσαι τη ζωή, να πηγαίνεις για ακατάπαυστο shopping, να ικανοποιείς όλη την καταναλωτική σου μανία, να βγαίνεις έξω, να επισκέπτεσαι όλα τα κέντρα ομορφιάς, να κάνεις νύχια, μαλλιά, γυμναστική και ότι άλλο τραβάει η ψυχούλα σου...
Όταν όμως έχεις άπλετο ελεύθερο χρόνο, δεν έχεις δουλειά, και κατά συνέπεια δεν έχεις λεφτά και έχεις και παιδί χωρίς καμία βοήθεια τότε ανακαλύπτεις εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης... Αρχίζεις το περπάτημα και όπου σε βγάλει!
Έτσι λοιπόν κι εγώ σε αυτές τις εποχές, τις δύσκολα οικονομικές και επαγγελματικές, παίρνω τον μονάκριβο μου γιο, βάζω τις πιο άνετες και ζεστές μπότες μου και αρχίζω την περιήγηση μου στην πόλη που εμπνέει και συγκεντρώνει ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
Τα μίλια αθροίζονται και καταγράφονται στις σόλες των παπουτσιών, τα blocks φεύγουν το ένα πίσω από το άλλο και οι λεωφόροι που διασχίζουν το Manhattan σε οδηγούν σε ποικιλόμορφα μέρη. Άλλα πιο τουριστικά και παρατημένα, πλημμυρισμένα από χιλιάδες κόσμο που τρέχουν αλαφιασμένοι να προλάβουν τον χρόνο και άλλα πιο ήσυχα και γραφικά που δεν θυμίζουν σε τίποτα την πόλη στην οποία ανήκουν. Εικόνες εναλάσσονται, συναισθήματα αντικρούονται...
Ύστερα από πολλά φανάρια,πολλές λεωφόρους και αμέτρητες διασταυρώσεις, έφτασα σε μια από τις καλύτερες περιοχές την Νέας Υόρκης. Εκεί στα σύνορα της Nolita, Little Italy, Soho. Μικρά μαγαζάκια με απίστευτη αισθητική και καλαισθησία προσφέρουν καφέ και φαγητό, και λίγο παραπέρα οι περίφημες Ιταλικές μπουτίκ με πανάκριβα Ιταλικά ρούχα και μοναδικά κομμάτια. Τίποτα δεν θυμίζει την Νέα Υόρκη. Αν δεν ακουγόταν οι φωνές των περαστικών θα πίστευε κανέις ότι βρίσκεται σε κάποια γραφική περιοχή της Ευρώπης.
Και ξαφνικά ανακαλύπτεις μικρές ταμπελίτσες που σε κάνουν απλά να γελάς...
Κάποιες να κουνάς το κεφάλι και να μονολογείς πώς απλά μια χιουμοριστική αγγελία αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια...
και κάποιες απλά να αναρωτιέσαι...
Στο δρόμο της επιστροφής, γεμάτη από εικόνες και συναισθήματα, αναρωτιόμουν αν τελικά ο βολεμένος άνθρωπος, ο ενταγμένος στο κοινωνικό status που μας επιβαλόταν τόσα χρόνια μπορεί να έχει ανοιχτά τα μάτια και τις κεραίες του στις ομορφιές της απλότητας. Ίσως για αυτό και οι μεγάλοι, αληθινοί καλλιτέχνες προέρχονται από κατώτερες λαϊκές τάξεις. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν πραγματικές αξίες, ζούνε στους δρόμους και αφουγκράζονται την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα απαλλαγμένη από ψεύτικα πρότυπα και καθοδηγούμενα όνειρα. Η ομορφιά της ζωής είναι εκεί έξω και ίσως η παγκόσμια αυτή κρίση μας κάνει όλους καλύτερους ανθρώπους.
No comments:
Post a Comment