Μεγαλώνουμε, ζούμε διάφορες καταστάσεις, επιτυχγάνουμε στόχους και ωριμάζουμε. Ωριμάζουμε όμως στα αλήθεια; Και δεν μιλάω για την ωριμότητα της σοβαροφάνειας, ούτε αυτή της μιζέριας και του εφησυχασμού, αλλά για την ωριμότητα της κρίσης, της αναγνώρισης και της ικανοποίησης.
Πολλοί από εμάς αλλάξανε την κοσμοθεωρία τους για έναν έρωτα. Αλλάξανε τον κόσμο τους και ολόκληρη τη ζωή τους. Άλλοι πάλι προσπάθησαν και ήταν έτοιμοι να το κάνουνε αλλά τελικά οι συνθήκες δεν ευνόησαν. Τέλος, κάποιοι δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να σκεφτούν να το κάνουν, ίσως γιατι δεν ερωτεύτηκαν ή γιατί απλά δεν πιστεύουν στον έρωτα. Ανεξάρτητα όμως από το τι επίλογες έχει κάνει κάποιος στη ζωή του το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν είναι ευχαριστημένος.
Όλοι μας ζητάμε κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό ή καλύτερα ζητάμε αυτό που δεν έχουμε. Έτσι, οι δεσμευμένοι αναπολούν την ελευθερία τους και οι ελεύθεροι ευχαρίστως θυσιάζουν την ελευθερία τους στο βωμό της δέσμευσης. Οι στερημένοι εμπειριών δειψάνε για νέες συγκινήσεις και οι γέματοι αυτών ζητάνε απλά την ηρεμία τους.
Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε απλά να κατηγορήσουμε το σύμπαν, την τύχη, τη ζωή και έτσι να νοιώσουμε καλύτερα. Η επίρριψη όμως των ευθυνών λειτουργεί σαν πανάκεια για όλα μας τα λάθη; Αυτό μας κάνει περισσότερο ευτυχισμένους;
Σε διάφορες κρίσεις ωριμότητας, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που με πειράζουν και με ενοχλούν στη ζωή μου είναι αποτέλεσμα των επιλογών μου. Και το εντυπωσιακο είναι, ότι όντως όλα τα λάθη μου ήταν δικά μου λάθη και άρα ο μόνος υπαίτιος είμαι εγώ.
Άρα... τελικά είμαστε οι επίλογες μας. Και αφού είμαστε οι επιλογές μας θα πρέπει να τις υποστηρίζουμε με όλο μας το είναι. Να πολεμάμε για αυτές και να περιμένουμε για τις επόμενες.
No comments:
Post a Comment