Οι Χριστουγεννιάτικες αγορές συνεχίζονται, οι εκπτώσεις άρχισαν κι εμείς περιχαρείς γονείς, εθισμένοι στον καταναλωτισμό, πήραμε τον 13 μηνών γιο μας και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης. Μπήκαμε σε πολυκαταστήματα παιχνιδιών, κάναμε έρευνα αγοράς και ανακαλύψαμε όλες τις νέες τάσεις για τα παιδιά. Τρέξαμε στους διαδρόμους των μαγαζιών και μαζέψαμε όλα τα παιχνίδια που πιστεύαμε ότι θα εντυπωσιάσουν τον μικρούλη μας. Διαπραγματευτήκαμε, διαφωνήσαμε και τελικά καταλήξαμε σε δύο ιδανικά παιχνίδια.
Χαρούμενοι γυρίσαμε στο σπίτι για να κάνουμε τα αποκαλυπτήρια μπροστά στα μάτια του μικρού μας. Περιμέναμε την έκπληξή του και αναζητούσαμε να δούμε την ευχαρίστηση του, όπως εμείς την φανταζόμασταν. Ο μικρός μας γιός τα είδε, χαμογέλασε, έπαιξε για λίγο και μετά από λίγη ώρα όλα τα καινούργια αποκτήματα του ήταν ήδη στα αζήτητα. Όταν ξαφνικά άκουσα το γιο μου να γελάει δυνατά, έτρεξα να δω τί ήταν αυτό που τον ευχαρίστησε τόσο πολύ. Το καινούργιο του αυτοκινητάκι ή ο περιστρεφόμενος μύλος που αλλάζει χρώματα και κάνει 8 διαφορετικούς ήχους; Τίποτα από τα δύο. Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη. Ο μικρός μου είχε αυτή την χαρά και την έκφραση που περίμενα να δώ όταν του δώσαμε τα παιχνίδια του, αλλά για άλλο λόγο. Είχε καταφέρει να αρπάξει από το ντουλάπι το πολύχρωμο τάπερ που είχε βάλει καιρό στο μάτι και αυτό τον έκανε περισσότερο ευτυχισμένο από κάθε τι άλλο. Το κρατούσε σφυχτά στο μικρό του χεράκι και γυρνούσε σε όλο το σπίτι κάνοντας τον δικό του γύρο του θριάμβου.
Και τότε κατάλαβα ότι το παιδί δεν γεννιέται με έμφυτη την έννοια του καταναλωτισμού. Αυτή η έννοια είναι επίκτητη και επιβάλλεται σε όλους μας από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό. Ένα παιδάκι θέλει απλά να ανακαλύψει τον κόσμο. Να δει, να αφουγκραστεί, να μυρίσει και να καταλάβει τί είναι όλο αυτό γύρω του. Για αυτόν όλος ο κόσμος είναι καινούργιος και τίποτα δεν μπορεί να τον εντυπωσιάσει περισσότερο από τα απλά, για εμάς, καθημερινά πράγματα.
Κάθησα λοιπόν διπλά στον μικρούλη μου, πήρα κι εγώ ένα μικρό τάπερ και παίξαμε για ώρες...
Η ζωή κάνει κύκλους τελικά και το λέω αυτό γιατί εάν ρωτήσετε και εσείς τους γονείς σας με τι είχατε τρέλα και μανία, θα σας πουν με κατσαρόλες, ταπερ και κουτάλες, η δική μου τρέλα πάντως αυτή ήταν, να τρυπώσω μέσα στην κουζίνα και να ελπίζω να έχει ξεχάσει η μαμά μου να βάλει τα προστατευτικά στα ντουλάπια και στα συρτάρια, και μόλις αντιλαμβανόμουν ότι δεν υπάρχει κάτι έτσι ώστε να με σταματήσει, άνοιγα σίγα-σίγα το γωνιακό ντουλάπι που είχε όλα τα ταπερ και τα κατέβαζα όλα κάτω, μου άρεσαν τα χρώματα και οι ήχοι που έκαναν τα ταπερ και οι κατσαρόλες όταν τα χτυπούσα με τις ξύλινες κουτάλες, παίρνοντας έτσι τα αυτιά της μαμάς μου και το μπαμπά μου, και όταν σε όλη αυτή την ηχητική παρωδία είχα και την φιλική συμμετοχή του μεγαλύτερου αδελφού μου …εκεί γινόταν συναυλία.
ReplyDeleteΚαι όμως έτσι είναι με απλά, καθημερινά πράγματα μπορούμε να παίζουμε και να χαιρομαστε, και μην ξεχνάμε, ότι οι γονείς μας δεν είχαν όσα είχαμε εμείς, και ένα παραπάνω όσα έχουν τα σημερινά παιδιά, απλά εμάς μας πιάνει η υπερκατανάλωση και το κατοχικό σύνδρομο.
Πόσο δίκαιο έχει ο μικρό σας... ξέρει να διαλέγει παιχνιδια που τον κάνουν να γελάει, και πόσα ακόμα καθημερινά μαθήματα θα πάρετε από ενα τόσο δα πλασματάκι.