November in New York

  Κι αν αναρωτιέστε πώς είναι ο Νοέμβριος στην Νέα Υόρκη...

  Πάρκα γεμάτα κίτρινα φύλλα...

 Η χαρά του παιδιού και η μαγεία του θροϊσματος...

Μήπως τελικά είμαστε οι επιλογές μας;

  

  Μεγαλώνουμε, ζούμε διάφορες καταστάσεις, επιτυχγάνουμε στόχους και ωριμάζουμε. Ωριμάζουμε όμως στα αλήθεια; Και δεν μιλάω για την ωριμότητα της σοβαροφάνειας, ούτε αυτή της μιζέριας και του εφησυχασμού, αλλά για την ωριμότητα της κρίσης, της αναγνώρισης και της ικανοποίησης.

    Πολλοί από εμάς αλλάξανε την κοσμοθεωρία τους για έναν έρωτα. Αλλάξανε τον κόσμο τους και ολόκληρη τη ζωή τους. Άλλοι πάλι προσπάθησαν και ήταν έτοιμοι να το κάνουνε αλλά τελικά οι συνθήκες δεν ευνόησαν. Τέλος, κάποιοι δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να σκεφτούν να το κάνουν, ίσως γιατι δεν ερωτεύτηκαν ή γιατί απλά δεν πιστεύουν στον έρωτα. Ανεξάρτητα όμως από το τι επίλογες έχει κάνει κάποιος στη ζωή του το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν είναι ευχαριστημένος.

     Όλοι μας ζητάμε κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό ή καλύτερα ζητάμε αυτό που δεν έχουμε. Έτσι, οι δεσμευμένοι αναπολούν την ελευθερία τους και οι ελεύθεροι ευχαρίστως θυσιάζουν την ελευθερία τους στο βωμό της  δέσμευσης. Οι στερημένοι εμπειριών δειψάνε για νέες συγκινήσεις και οι γέματοι αυτών ζητάνε απλά την ηρεμία τους. 

      Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε απλά να κατηγορήσουμε το σύμπαν, την τύχη, τη ζωή και έτσι να νοιώσουμε καλύτερα. Η επίρριψη όμως των ευθυνών λειτουργεί σαν πανάκεια για όλα μας τα λάθη; Αυτό μας κάνει περισσότερο ευτυχισμένους;

        Σε διάφορες κρίσεις ωριμότητας, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που με πειράζουν και με ενοχλούν στη ζωή μου είναι αποτέλεσμα των επιλογών μου. Και το εντυπωσιακο είναι, ότι όντως όλα τα λάθη μου ήταν δικά μου λάθη και άρα ο μόνος υπαίτιος είμαι εγώ. 

      Άρα... τελικά είμαστε οι επίλογες μας. Και αφού είμαστε οι επιλογές μας θα πρέπει να τις υποστηρίζουμε με όλο μας το είναι. Να πολεμάμε για αυτές και να περιμένουμε για τις επόμενες.

Όταν το Ελληνικό ταμπεραμέντο κατακτά την Νέα Υόρκη!

  Ο σοφός λαός λέει.."αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει...", και αφού είναι σοφός, εγώ πρέπει να τον ακούσω. 

  Έτσι λοιπόν, οφείλω στο στεφάνι μου, στην κολώνα του σπιτιού μου, να ανακοινώσω το μεγάλυτερο μέχρι στιγμής επίτευγμα του...και ίσως το πρώτο δειλό βήμα στην τεράστια προσπάθεια που κάνουμε να φτάσουμε, να εκπληρώσουμε και να ξεπεράσουμε τα μεγαλύτερα μας όνειρα... 

Ακοοούσατε! Ακοοοοούσατε!! Ένας Έλληνας κατακτά το Manhattan, κι αυτός ο Έλληνας είναι ο πατέρας του παιδιού μου, ο έρωτας της ζωής μου, ο  Αντώνης μου!!

    Και εγώ γεμάτη περηφάνια, θα βάλω τα "καλά" μου, και σαν μια άλλη Carrie Brandshaw θα πάω την πρεμιέρα του δικού μου Mr Big...

    Ας είναι αυτό η αρχή του όλου!!

Break a leg! ;o)

Black Friday or just a sleepless Friday?

  Black Friday ή απλά μαύρη Παρασκευή, ονομάζεται η επόμενη ημέρα απο το Thanksgiving όπου και ξεκινούν οι εκπτώσεις στα μαγαζιά και η επίσημη περίοδος του υπερκαταναλωτισμού.

  Όταν είδα στημένες σκηνές έξω από τα μαγαζιά δεν κατάλαβα τι μπορεί να σήμαινε αυτό. Ήξερα ότι πολύς κόσμος θα ποδοπατιόταν για να προλάβουν να μπούν μέσα στα μαγαζιά και τα πολυκαταστήματα αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποιοι θα θυσίαζαν όχι μόνο την ημέρα τους αλλά και τον ύπνο τους για να προλάβουν το καλύτερο deal και τη μεγαλύτερη ευκαιρία.

    Οι στατιστικές είναι αποκαλυπτικές! 226 εκατομμύρια άνθρωποι ψώνισαν είτε οι ίδιοι από τα καταστήματα είτε online και $52,4 δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν αυτήν την ημέρα καθώς και την επόμενη.

 Άραγε όλο αυτό είναι απλά νοοτροπία; Είναι χαρακτηριστικό μόνο των Αμερικάνων; Είναι αποτέλεσμα της φτώχειας; Ή είναι απλά ένα κυνήγι του θησαυρού στα πλαίσια του καπιταλιστικού lifestyle; 

   Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς. Μπορεί το φαινόμενο να εξηγείται από όλα αυτά μαζί. Μπορεί να είναι και ακόμα κάτι παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό έχει ξεφύγει από τα στενά όρια της Αμερικής και μιμείται και από άλλους δυτικούς πολιτισμούς, σαν να είναι ένα τρομερό επίτευγμα άξιου μίμησης...

   Όπως έγινε πριν λίγες μέρες, σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, όταν η σειρά της Versace κυκλοφόρησε για όλους τους κοινούς θνητούς, σαν κι εμάς, μέσω των καταστημάτων H&M. Οι απίστευτες ουρές και τα ξεμαλλιάσματα, τα άδεια ράφια σε χρόνο dt, και η απίστευτη ικανοποίηση στα μάτια όσων καταφεραν να αγοράσουν έστω και ένα κομμάτι της συλλογής ήταν το χαρακτηριστικό της πρώτης κιόλας μέρας της κυκλοφορίας της συλλόγης. 

   Και κοιτάζοντας τα άδεια ράφια αναρωτιόμουν αν αυτές οι συμπεριφορές είναι δείγματα πολιτισμού...; Κι αν αυτή, η οποία θα φορέσει το φόρεμα, που κατάφερε να αρπάξει τρέχοντας από το ράφι, ύστερα από 8 ώρες ορθοστασίας στην ουρά θα νοιώσει ικανοποίηση και ισχυρό μέλος της κοινωνίας; Θα νομίσει ότι ανεβάζει έτσι το κοινωνικό της status; Τελικά είμαστε ότι φοράμε; Ή  μήπως η ευτυχία μας καθορίζεται από το περιτύλιγμα μας; 
  

   Δεν ξέρω αν τελικά  τα φοράμε για εμάς ή για τους άλλους, αν μας προσφέρουν άνεση ή απλά ικανοποίηση... το σίγουρο είναι ότι θα ήθελα πολύ και εγώ έστω ένα φορεματάκι Versace αλλά δεν πρόλαβα... :o(



   

Thanksgiving in my Greek home!

  Κάθε τελευταία Πέμπτη του Νοεμβρίου, οι Αμερικάνοι περιμένουν με ανυπομονησία την Ημέρα των Ευχαριστιών για να ευχαριστήσουν το σύμπαν, τον Θεό, την τύχη,  για όλα όσα έχουν και όλα όσα τους έχουν δοθεί. Στην πραγματικότητα είναι η πιο επίσημη ημέρα του έτους για να φάνε μέχρι σκασμού (επιτέλους μαγειρεμένο φαγητό και όχι έτοιμα σακουλάκια απο το supermarket) και να αράξουν στους μαλακούς καναπέδες τους βλέποντας επί ώρες τις αγαπημένες τους σειρές.

   Πήρα λοιπόν και εγώ την πιο μικρή γαλοπούλα που βρήκα και αποφάσισα να ζήσω την μέρα όπως της άρμοζε. 

   Δύσκολο κρέας αυτό της γαλοπούλας! Μετά από τρεις ώρες ψήσιμο και πόλλες ώρες παρακολούθησης του μαραθωνίου Friends που είχε στην τηλεόραση, το γεύμα ήταν έτοιμο. Αριστοκρατικό  και χορταστικό!  

      Κι εγώ περήφανη για το έργο μου ένοιωθα πρωταγωνίστρια αμερικάνικου καθημερινού σήριαλ! Φάγαμε κι εμείς μέχρι σκασμού και ευχαριστήσαμε για όλα όσα έχουμε... εγώ όμως ως γνήσιος ανικανοποίητος άνθρωπος υπέπεσα στον πειρασμό να ζητήσω κι άλλα! Σκέφτηκα οτί αφού αύτη τη μέρα το σύμπαν ανοίγει τις πύλες του για να δεχτεί τις ευχαριστίες ίσως το μπερδέψω λίγο και ακούσει και τα περαιτέρω θέλω και τις μεγαλύτερες μου ανάγκες. Τί είχαμε, τί χάσαμε! Κι αν δεν πιάσει, δεν πειράζει, έχουμε και τον Άγιο Βασίλη που  έρχεται!!!

Americanized Way!

   Λιγότερο από ένα χρόνο, εδώ στη χώρα του Κολόμβου, και η αναζήτηση της τύχης μας συνεχίζεται. Μέχρι όμως η τύχη να μου χτυπήσει την πόρτα και η αλλάγη να με συναντήσει αναπάντεχα, αποφάσισα να μπω και να βιώσω τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής σε όλο του το μεγαλείο.

   Έτσι λοιπόν παραμόνη του Halloween και μια μέρα μετά από μια παράξενη χιονοθύελα, Οκτώβρη μήνα, έτρεχα να αγοράσω στόλη για τον μικρό μου πρίγκηπα. Άδεια ράφια και πανικός στα ταμεία. Ύστερα από μία ώρα αναζήτησης βρήκα τη λιγοτερη τρομακτική για ένα παιδάκι  μόλις ενός έτους! Στολή πειρατή παπαγάλου και ήμασταν έτοιμοι να πάμε στην παρέλαση που γίνεται στις 31 Οκτωβρίου σε κάθε πόλη και γειτονιά της Αμερικής! Τα σπίτια ήταν όλα στολισμένα με αράχνες, νεκροκεφαλές και άλλα τρομακτικά αντικείμενα...Όσο πιο τρομακτικά τόσο καλύτερα! Ανήμερα, λοιπόν, γίνεται η παρέλαση και ταυτοχρόνως  διαγωνισμός καλύτερης στολής και καλύτερου στολισμού σπιτιού. Οι διαγωνισμοί άλλωστε είναι μέσα στην κουλτούρα των Αμερικάνων. Διαγωνισμός ομορφότερου μωρού, πιο καλοντυμένου παιδιού, πιο ομοιόμορφης οικογένειας...

Έντυσα λοιπόν τον μικρό μου και ξεκινήσαμε για το event της ημέρας!

Μικροί μεγάλοι μασκαρεμένοι, μπάντες παίζαν μουσική και παιδικά γέλια παντού (εκτός βέβαια από τον δικό μου, που μόνο στο θέαμα μιας μασκαρεμένης μάγισσας κούρνιαζε στην αγκαλιά μου)...Κάτι όμως έλειπε, το σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν...προς το τέλος της παρέλασης το βρήκα, έλειπε το ταμπεραμέντο! Η όλη κατάσταση θύμιζε το ελληνικό τριώδιο, αλλά χωρίς το κέφι και την ελληνική διάθεση για γλέντι και ξέφρενη διασκέδαση...
                           Όλα μετρημένα και οργανωμένα...

   Σειρά τώρα έχει το thanksgiving, το οποίο θέλω να το ζήσω όπως το έχω δει σε τόσες και τόσες ταινίες και σειρές. 'Eτσι κανόνισα να πάμε σε σπίτι φίλων, με την παραδοσιακή γαλοπούλα, tον πουρέ γλυκοπατάτας και την κολοκυθόπιτα...και αν είμαι τυχερή έτσι, για την χαρά της έκπληξης, ίσως έρθει απροσδόκητα και ο Brat Pit, ως καλεσμένος της τελευταίας στιγμής!!

http://www.youtube.com/watch?v=sYHjfyMl54k

Όταν τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από άλλα όνειρα...

    Πακετάροντας τις βαλίτσες μου για την μεγάλη αλλαγή, ονειρευόμουν την περιβόητη Wall Street, τις μεγάλες καριέρες, τα γυάλινα γραφεία, τα ογκώδη κτίρια και μια ζωή σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα.

Είχα μόλις γεννήσει ένα πανέμορφο αγοράκι αλλά δεν είχα προλάβει ακόμα να αντιληφθώ τι σημαίνει μάνα και τι συνεπάγεται όλο αυτό. Ήμουν αποφασισμένη να συνεχίσω από εκεί που είχα περίπου μείνει, σε μια άλλη όμως χώρα, με διαφορετικά δεδομένα και κάτω από άλλες συνιστώσες!

    Όσο περνούσε ο καιρός, έμπαινα όλο και πιο πολύ στο πετσί του ρόλου της μάνας και αγαπούσα όλο και πιο πολύ το παιδί μου..Και καθώς η αγάπη μου μεγάλωνε γι'αυτό το αξιολάτρευτο πλασματάκι, το όνειρο της μεγάλης καριέρας έσβηνε. Αντιστρόφως ανάλογα συναισθήματα!!

Οι προτεραιότητες άλλαξαν και τα ζητούμενα διαφοροποιήθηκαν.

    Σε όλο αυτό βέβαια προστέθηκε και η κατάρρευση της οικονομίας και των ονείρων των νέων ανθρώπων. Όλα όσα διδάχτηκα στο πανεπιστήμιο άρχισαν να μου φαίνονται παντελώς άχρηστα και ανούσια ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη μου στο Zuccoti Park δίπλα στους διαδηλωτές του κινήματος Occupy Wall Street. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι είμαι στην Νέα Υόρκη, στην πόλη των πόλεων, εδώ που οι ευκαιρίες είναι πολλές και από ότι λένε απευθύνονται σε όλους. Κι άρχισα σιγά σιγά να ανασύρω από τα ξεχασμένα ντουλάπια του μυαλού μου, άλλα κρυφά και απαγορευμένα όνειρα. Και σκεφτόμουν "αν όχι τώρα, τότε πότε;"

    Οπότε, αναθεώρησα και άλλαξα ρότα. Για μένα, για την οικογένεια μου, για την νέα τάξη πραγμάτων. Μια ζωή γεμάτη νέα και πιο δημιουργικά όνειρα και για αυτά πλέον πολεμάω!!!

"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" Πόρτο Ρίκο, Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μια βραδιά με τα αγανακτησμένα παιδιά της Νέας Υόρκης

Τρεις μήνες μέτα την φωτογραφία και τη συζήτηση  που άνοιξε το καναδικό περιοδικό Adbusterds και 29 μέρες μετά από την πρώτη συνάντηση του κινήματος «κατάληψη της Wall Street» η ιδέα της αλλαγής εξακολουθεί να υπάρχει και να εμπνέει όλο και περισσότερους αμερικάνους.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου περίπου 8 το βράδυ και το Zuccoti Park έχει πλημμυρίσει για ακόμη μια φορά από τους αγανακτισμένους της Νέας Υόρκης. Ο κόσμος ποικίλει. Μικροί, μεγάλοι, ζευγάρια και μόνοι με διαφορετικές κουλτούρες και όνειρα αλλά όλοι με ένα κοινό σκοπό, να φωνάξουν, να διαμαρτυριθούν και να εναντιωθούν στο σύστημα. Σε ένα σύστημα που έχει οδηγήσει σε οικονομική εξαθλείωση και αβεβαιότητα για το μέλλον. Σε ένα σύστημα που με το μειοψηφικό του 1% κατάφερε να ορίζει το άλλο 99% του πληθυσμου.

Στο κάτω μέρος της πλατείας, στο πιο ήσυχο μέρος της, μια μικρή όμαδα ανθρώπων, ενώνει την ενέργειά της και σχηματίζοντας έναν κύκλο προσεύχεται. Λίγο παραπέρα μια άλλη νεανική παρέα προσπαθεί  να ξορκίσει το κακό μέσα από τους ήχους των τυμπάνων και των κρουστών τους. Στην ατμόσφαιρα επικρατεί η μυρωδιά του καφέ που αναδύεται απο τους στημένους πάγκους. Στο πάνω μέρος της πλατείας είναι συγκεντρωμένος ο μεγαλύτερος όγκος των διαδηλωτών. Κάποιος δίνει το σύνθημα και όλοι ακολουθούν.

«Το σύστημα πρέπει να πέσει και η ανάγκη για αλλαγή γίνεται πλέον επιτακτική» λέει ο Peter, ένας ντόπιος Νεουορκέζος. «Έρχομαι κάθε μέρα μετά τη δουλειά για να συμβάλω στην όλη προσπάθεια. Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τις εξεγέρσεις στην Τυνησία και όλα δείχνουν ότι η αλλαγή έρχεται.»

Λίγο πιο εκεί δύο νέα παιδιά, καθηγητές στο επάγγελμα, κρατούν σε πανό τα δικά τους συνθήματα και καλόυν τον κόσμο να ενωθεί για να νικήσει τον εχθρό.

Οι άνθρωποι συζητούν μεταξύ τους και οι περαστικοί κοντοστέκονται, παρατηρούν και ζητούν να μάθουν τι σημαίνει όλο αυτό. Και φαίνεται ότι ακόμη και οι πιο δύσπιστοι αρχίζουν να πείθονται.

Λίγο μετά τις 8 μία ακόμη ομάδα ανθρώπων προστίθεται, αλλά αυτή η ομάδα είναι διαφορετική από όλες τις άλλες. Είναι μία ομάδα που αποτελείται από γονείς και παιδιά. Είναι μια ομάδα που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του κινήματος προς τις οικογένειες για να παρευρεθούν εκεί και να ενώσουν τη φωνή τους για το μέλλον των παιδιών τους.

Η ατμόσφαιρα είναι μαγική. Η ενότητα όλων αυτών των ανθρώπων ζεσταίνει τις καρδιές  και πλημμυρίζει το μυαλό με καινούρια όνειρα.

Και ο αγώνας δείχνει ότι θα συνεχιστεί...

Εγκλωβισμένοι στον πλανήτη Γη

Η γενιά των 30αρηδων , η γενιά μου, μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με τις καλύτερες προοπτικές, με μια σχετικά οικονομική άνεση και μια δεδομένη βοήθεια από τους γονείς,την κατά κύριο λόγο γενιά του πολυτεχνείου, την γενιά της μεταπολίτευσης,την γενιά που είχε την ευκαιρία να αλλάξει την Ελλάδα, αλλά απλά προτίμησε να αλλάξει την οικονομική της κατάσταση αδιαφορώντας για το  κοινό καλό. Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε με τις ξεχασμένες  πια φράσεις «να πάρεις ένα πτυχίο,να έχεις εξασφαλισμένο μισθό», «να μπεις στο δημόσιο, μήνας μπαίνει,μήνας βγαίνει ο μισθός θα έρχεται!Κι εσύ 2 το μεσημέρι σπίτι σου!»

Και έρχεται το σήμερα για να γκρεμίσει όλα τα νεανικά όνειρα...Ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα για την οποία ποτέ κανείς δεν μας μίλησε,ποτέ κανείς δεν μας προετοίμασε. ‘Εχουμε τα πτυχία μας κρεμασμένα στους τοίχους και τα όνειρά μας σε αναμονή. Τι κι αν μαλώσαμε με τους γονείς μας για τον ΑΣΕΠ που δεν θέλαμε να δώσουμε, τι κι αν ονειρευτήκαμε να δουλέψουμε,να δημιουργήσουμε και να προσφέρουμε? Κι όχι απλά να βολευούμε! Δεν μας δίνει κανείς πια την ευκαιρία να το κάνουμε.Και τα μυαλά μας ατονούν, ατροφούν και αναλώνονται.

Η  σκέψη της μετανάστευσης γυρίζει στο μυαλό του κάθε νέου Έλληνα που έχει προσόντα και θέλει να δουλέψει. Είναι εύκολο όμως κι αυτό? Δεν θα το έλεγα. Κι ακόμη κι αν ξεπεράσουμε τα συναισθήματα,θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. Κάποιοι,ανάμεσά τους κι εγώ, πήγαν στις ΗΠΑ,την χώρα των ευκαιριών για να δοκιμάσουν και να βάλουν τα όνειρά τους σε εφαρμογή...Δυστυχώς όμως. Κι εδώ δεν είναι όπως πολλοί φαντάζονται. Η οικονομία δεν πάει καλά και χιλιάδες Αμερικάνοι είναι άνεργοι. Ο Έλληνας μορφωμένος, και κάθε μορφωμένος είναι απλά ένας ακόμη που προσπαθεί να κλέψει τη θέση από κάποιον ντόπιο. Η παροχή visas έχει γίνει εξαιρετικά φειδωλή και η ευκαιρία να βρεις μια δουλειά εξαιρετικά απίθανη. Η μόνη ευκαιρία για δουλειά ίσως σε κάποιο ελληνικό εστιατόριο και η μόνη λύση να εκφράσεις την διαμαρτυρία σου είναι να συμμετέχεις στην διαδήλωση των εδώ αγανακτησμένων, που έχουν κατακλήσει την Wall Street. Η έκπληξη είναι μεγάλη! Σκέφτομαι και λέω,αφού ξύπνησαν και οι Αμερικάνοι τα πράγματα είναι σοβαρά. Είμαστε μποστά σε μια νέα τάξη πραγμάτων και εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει να αλλάξουμε το ρού της ιστορίας. Θα είμαστε μέρος αύτης της αλλαγής και αυτοί που θα γράψουμε τις σελίδες τις νεότερης ιστορίας.

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι έφταιξε ούτε απλά να κατηγορήσω την παγκοσμιοποίηση. Δεν μπορώ να ξέρω τα σχέδια των μεγάλων για την παγκόσμια οικονομία, δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Το μόνο που ξέρω είναι όπου κι βρισκόμαστε ,ότι κι αν κάνουμε, οφείλουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας να επιβιώσουμε. Ίσως όχι με τον τρόπο που  κάποτε ονειρευτήκαμε αλλά σίγουρα με τον τρόπο που επιβάλει η νέα τάξη πραγμάτων, μέχρι να έρθει η επανεκκίνηση και να βάλουμε εξ αρχής τα θεμέλια μιας κοινωνίας έτσι όπως εμείς την θέλουμε και όχι έτσι όπως την κληρονομήσαμε!