Η Ελληνική σημαία στο Madison Square garden της Νέας Υόρκης

Photos: Antonios Zafeiropoulos

    Από τη μία η Ελλάδα της κρίσης και της δοκιμασίας  και από την άλλη οι Έλληνες ομογενείς που καταφέρνουν μέσα από τις δικές τους προσπάθειές να σηκώσουν με περηφάνια την Ελληνική σημαία και να διαδώσουν το Ελληνικό πνεύμα. Ένας από αυτούς είναι και ο 26χρονος Donovan George, γνωστός ως Don Da Bomb George, ο οποίος το περασμένο Σάββατο (17/3) αγωνίστηκε με την Ελλήνικη και Κυπριακή σημαία, υποστηρίζοντας την καταγωγή του. 

 

   Αθλητής πυγμαχίας στην κατηγορία μεσαίων βαρών, μπήκε αποφασισμένος στο ρινκ του θρυλικού Madison Square Garden για να διεκδικήσει την νίκη και έπειτα τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Ο αντίπαλος του Edwin Rodriguez από τον Άγιο Δομίνικο, που είναι το νούμερο 3 στην κατάταξη της Αμερικάνικης πυγμαχίας,  αναδείχτηκε τελικά ο μεγάλος  νικητής και κατάφερε για μια ακόμη φορά να παραμείνει αήττητος. Μετά από 10 γύρους ο Edwin Rodriguez αποδείχτηκε πιο ανθεκτικός του δικού μας Don Da Bomb George και ανακυρήχτηκε νικητής παμψηφεί από τους κριτές με σκορ 99-91, 97-93, 96-94. Η ήττα του Ελληνοαμερικάνου Don Da Bomb George κρίθηκε στα σημεία. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι η Ελλήνικη σημαία, σε μια από τις  δυσκολότερες εποχές για την Ελλάδα, κυμάτισε στην καρδιά της Νέας Υόρκης και ακόμη ένας εκπρόσωπος της Ελλάδας απέδειξε ότι το Ελληνικό στοιχείο βρίσκεται σε όλα τα σημεία του κόσμου. Το σύνθημα του Don Da Bomb George, “Go Hellas”, ακούστηκε, εμψύχωσε και θα συνεχίσει να εμψυχώνει στους αγώνες που θα ακολουθήσουν.

Είμαστε όλοι Έλληνες...

    Το κάλεσμα ήταν παγκόσμιο και η συγκίνηση μας ως Έλληνες μεγάλη. Σάββατο 18 Φεβρουαρίου, ημέρα αλληλεγγύης, συγκεντρώσεις σε όλες τις Ευρωπαικές χώρες και σε μια πόλη πολύ πιο μακριά, στην Νέα Υόρκη, με ένα κοινό και ενιαίο σύνθημα, "Είμαστε όλοι Έλληνες". 

   Ιστορικές και κρίσιμες στιγμές για την Ελλάδα, μεγάλες και αβάσταχτες αλλαγές για τη ζωή του Ελληνικού λαού...Οι Γερμανοί ανένδοτοι, το ΔΝΤ σκληρότερο από ποτέ και όμως οι απλοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο δημιουργούν αλυσίδα συμπαράστασης για έναν λαό που κάποτε δοξάστηκε και τώρα απλά εξαθλιώνεται και θυσιάζεται στο βωμό ένος αποτυχημένου καπιταλιστικού συστήματος.

  'Ωρα 2 το μεσημέρι, Έλληνες ομογενείς, φοιτητές και μετανάστες και κάποιοι Αμερικάνοι,υποστηρικτές και  εμπνευστές  του κινήματος Occuppy Wall Street, μαζεύτηκαν στο Zuccoti Park για να φωνάξουν και να διαμαρτυρηθούν για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Δεν μπορεί παρά να συγκινηθείς και να πάρεις μέρος, ενεργά και δυναμικά, να γίνεις μέρος της αλλάγης και να πιστέψεις ξανά στα ανθρώπινα ιδεώδη που κάποιοι θέλουν απλά να τα εξαφανίσουν γιατί δεν τους εξυπηρετούν.

                                                                                                                        

     

   Η συμμετοχή δεν ήταν μεγάλη, αλλά ο παλμός, τα συνθήματα και η δυναμική του κόσμου δημιουργούσαν μια μαγική ατμόσφαιρα. 

  Οι περισσότεροι δήλωσαν ότι θα επιστρέψουν και ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή!!

Κι άλλες σκέψεις...Υπερατλαντικές...

   Τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου, του πρώτου μήνα της νέας χρονιάς, στην οποία έχουμε εναποθέσει τις μεγαλύτερες ελπίδες μας περιμένοντας την αλλαγή και την πιο ευχάριστη ανατροπή ενός μίζερου και αδιέξοδου σκηνικού, κι όμως η διάθεση είναι πεσμένη, τα νεύρα τσιτωμένα και η υπομονή εξαντλημένη. Και σκέφτεσαι, δεν μπορεί ρε γαμώτο, είναι μόνο ο πρώτος μήνας, έχουμε άλλους 11 μπροστά μας και δεν γίνεται ή δεν θέλω να είναι αυτό το σκηνικό. Η καλή μέρα, λέει, από το πρωί φαίνεται...η κακή ελπίζω πως όχι.

Αυτή, λοιπόν, η εβδομάδα είχε έντονο το ελληνικό στοιχείο, εδώ στην άλλη πλευρά του  Ατλαντικού και πολλά μίλια μακριά από την πατρίδα. Μια εκδήλωση του Πανθρακικού συλλόγου κάπου στην Astoria με απίστευτη συμμετοχή Ελλήνων που έχουν φτιάξει τη ζωή τους εδώ, χρόνια πριν, σε μια ξένη γι' αυτούς χώρα, αλλά σε μια χώρα που τους έδωσε ότι δεν μπόρεσε να τους δώσει η Ελλάδα. Με μεγάλη χαρά και περισσότερη συγκίνηση, συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν τα έθιμα της καταγωγής τους και να τα διαδώσουν στα παιδιά τους. Το έθιμο της γυναικοκρατίας ζωντάνεψε, οι άντρες στην κουζίνα μαγείρευαν, οι γυναίκες στην κεντρική αίθουσα απολάμβαναν τα φαγητά, τα ποτά και την ελευθερία του γλεντιού και του χορού. Όλοι ευχαριστημένοι και μαγεμένοι από την ζεστή  ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, κάνοντας τους να νοιώθουν λίγο πιο κοντά στην πατρίδα. 

   Κοιτάζοντας όλους αυτούς τους ανθρώπους, αναρωτιόμουν αν κάποιος από αυτούς θα γυρνούσε πίσω, αν θα ήταν διατεθειμένος να αφήσει ότι έχτισε για να βρεθεί κοντά στις ρίζες του ή αν έστω, γνωρίζοντας πλέον το αποτέλεσμα της επιλογής τους για μετανάστευση, θα έκαναν ξανά την ίδια επιλογή. Φυσικά κάποιοι, κάπου, κάποτε έφυγαν για άλλους λόγους από την πατρίδα και όχι αναγκαστικά κατα επιλογή. Τελικά, όμως, τι είναι πατρίδα; Είναι ο τόπος, οι εικόνες ή απλά οι άνθρωποί σου; Μπορεί να είναι απλά μια ιδέα; Κι αν είναι μόνο μια ιδέα τότε αυτή δεν μπορεί απλά να διατηρηθεί μέσα σου και να σε ακολουθεί παντού σαν φυλακτό και σημείο αναφοράς σου;

     Τρεις μέρες μετά, κάπου στο East Village, ένας ακόμη Έλληνας της νεότερης και πολύπαθης γενιάς άφησε πίσω του μια χώρα που δεν του προσέφερε τίποτα πλέον για να έρθει εδώ όπου όλα τα όνειρα επιτρέπονται, κοστίζουν αλλά τουλάχιστον επιτρέπονται. Οι εικόνες που μου μετέφερε από την Ελλάδα ήταν γκρίζες και σκοτεινές, σαν ταινία του Αγγελόπουλου, ο οποίος αγαπούσε το γκρίζο και το χαρακτήριζε το χρώμα της πραγματικότητας. Μια απίστευτη, λέει, μιζέρια επικρατεί και ένας τεράστιος προβληματισμός. Οι συζητήσεις περί χρεωκοπίας και αβέβαιου μέλλοντος μονοπωλούν το ενδιαφέρον και η έλλειψη ελπίδας κάνει τη μιζέρια του κόσμου ακόμη μεγαλύτερη. Γιατί όμως όλα αυτά που συμβαίνουν δεν είναι ικανά να αφυπνήσουν τον κόσμο; Γιατί οι νέοι, που στην ουσία είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο, δεν ζητάνε πίσω όλα αυτά που τους κλέψανε και γιατί δεν παλεύουν για την αλλαγή του δικού τους αύριο; Το μωρό κλαίει όταν πεινάει και διεκδικεί την επιβίωση του. Τα υποσιτισμένα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, οι νεοάστεγοι (κάποτε υπήρχαν οι νεόπλουτοι) που κατακλύζουν τα συσσίτια και οι σχεδόν ένα εκατομμύριο άνεργοι δεν μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια χώρα που κάποτε είχε πολιτισμό και ιστορία. Ίσως στο όνομα αυτής της ιστορίας και της πολύχρονης αφήγησης ο λαός αποκοιμήθηκε και ξέχασε πως η ιστορία πρέπει να συνεχίσει να γράφεται αλλά όχι μόνη της και εν ρήμην των πρωταγωνιστών της. Μήπως η ιδέα της μετανάστευσης είναι αυτό που εφησυχάζει τους νέους; Μήπως η ύπαρξης της εναλλακτικής είναι αυτό που καταστρέφει την ιδέα της αγωνιστικότητας και του συνόλου;

     Κανείς δεν γνωρίζει όλες αυτές τις απαντήσεις και τα ερωτήματα θα παραμείνουν αναπάντητα, γιατί ο καθένας έχει τη δική του οπτική στα πράγματα και βιώνει την δική του πραγματικότητα. Άλλοι περισσότερο συναισθηματικοί και ονειροπόλοι, άλλοι περισσότερο λογικοί, άλλοι περισσότερο επαναστατικοί και άλλοι περισσότερο εφησυχασμένοι, περπατούν παράλληλα αλλά και μαζί και αποτελούν ένα ενιαίο κράμα. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος έχει ένα μοναδικό ρόλο και μια σημαντική αποστολή. Αλλά πάνω απ'όλα ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη δική του ζωή και τα δικά του ιδεώδη και όπώς χαρακτηριστικά είπε ο Θανάσης Βέγγος στην ταινία του Αγγελόπουλου, "Το βλέμμα του Οδυσσέα"...

Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα! Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει θόρυβο... 

Καλό Μήνα σε όλους μας :)

Σκέψεις υπό την επήρεια πολίκων θερμοκρασιών

   Καθώς οι μέρες περνάνε και το 2012 έχει μπει πια για τα καλά, τα πράγματα μου φαίνεται ότι όλο και χειροτερεύουν για την παγκόσμια ανθρωπότητα. Γεγονότα τρομακτικά στην κυριολεξία αλλά και μεταφορικά. Κάποια αληθινά και κάποια ίσως κατασκευάσματα κάποιων συμφερόντων που ποτέ δεν κατάλαβα...Αλήθεια αυτά τα "συμφέροντα" ποια συμφέροντα υπηρετούν τελικά; Ποιός είναι πίσω από αυτούς; Και τι ακριβώς θέλει από εμάς, τους απλούς ονειροπόλους ανθρώπους; Τον φαντάζομαι, πίσω από ένα γραφείο, χωρίς πρόσωπο, με μια παγωμένη και ανατριχιαστική φωνή να διατάζει και όλοι να τρέμουν! Εικόνα ίσως εμπνευσμένη από τον αστυνόμο Σαίνυ, όπου ένα χέρι και μια φωνή έκανε τον αγαπημένο μας "εμπρός καλά μου χέρια" να τρέχει για να εκτελέσει την αποστολή. Παντού οθόνες, με εικόνες από όλο τον κόσμο και ένας παγκόσμιος χάρτης με ταμπελίτσες πάνω στα διάφορα κράτη, τύπου "In progress", "Destroyed", "To be continued".

   Έτσι λοιπόν μετά την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας και την επικείμενη διάλυση  της Ευρωπαικής Ένωσης κάποιοι ετοιμάζουν την καταστροφή του Internet, που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει το πιο δυναμικό μέσο έκφρασης και ανεξάρτητης πηγής ενημέρωσης και επικοινωνίας. Νομίζω, ότι αυτό, κάποιους, τους ενόχλησε πολύ, και αφού έχουν καταφέρει να ελέγχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που μόνο αντικειμενικά δεν είναι πλέον, αποφάσισαν και βρήκαν τρόπο να περιορίσουν και το τελευταίο όπλο της ανθρωπότητας! Οι περίφημοι νόμοι SOPA και PIPA, που σε ελεύθεροι μετάφραση στα Ελληνικά σημαίνουν αυτό ακριβώς, ΣΩΠΑ και ΠΙΠΑ...

http://en.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:SOPA_initiative/Learn_more

  Και μετά από αυτό το χτύπημα έρχεται και το μεταφυσικό γεγονός που αναστατώνει τον κόσμο ανά την υφήλιο. Παράξενοι θόρυβοι, λέει ακούγονται από τον ουρανό σε διάφορα σημεία του κόσμου. Καταστροφολογίες και προφητείες έχουν την τιμητική τους και πάλι, για να εξυπηρετήσουν τί; Τον λόγο του Θεού ή απλά για ακόμη μια φορά αυτό το παγωμένο χέρι με την ανατριχιαστική φωνή; Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης είναι πάντα ο καλύτερος σύμμαχος των υπόγειων και σκοτεινών σχεδίων. 

    Η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα και μόνο των ήχων αυτών, που καταγράφηκαν στην Costa Rica, με έπιασε μια ταχυπαλμία και μια ζαλάδα, αλλά ευτυχώς προσωρινή!!

http://www.youtube.com/watch?v=YqsGBEk_Uy8

    Το σοκ της καταστροφής του κόσμου το ξεπέρασα σχετικά γρήγορα και μετά καθόμουν  και σκεφτόμουν ότι όλες αυτές οι προφητείες ίσως εννοούν την καταστροφή του πολιτισμού και του κόσμου έτσι όπως τον έχουμε φτιάξει. Αν σκεφτεί κανείς πως ήταν τα πράγματα πριν έστω και από 2 χρόνια, ποιές ήταν οι αναζητήσεις μας και οι ανησυχίες μας θα καταλάβουμε ότι όντως ο κόσμος καταστρέφεται, το σύστημα που είχαμε μάθει να υπηρετούμε καταρρέει και εμείς απλά πρέπει να επαναπροσδιοριστούμε. Αυτό δεν το βρίσκω κακό, ίσως είναι καλό και πρέπει να είναι καλό, αφού ότι καταρρέει σημαίνει ότι δεν έιχε καλές βάσεις και γερά θεμέλια. Ας κτίσουμε ξανά κάτι όλοι μαζί, αλλά όχι στα ίδια σάπια θεμέλια. 

    Πολλές σκέψεις, ξέρω αλλά ο χειμώνας έχει έρθει για τα καλά στην Νέα Υόρκη, με θερμοκρασίες πολύ πιο κάτω από το μηδέν, κάνοντας και μόνο τη σκέψη για μια έξοδο από το σπίτι να θυμίζει την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου.

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα κάποιες καλές ταινίες, που εξιστορούν ιστορίες αγνής και απόλυτης αγάπης και αγκαλιά με μια κουβέρτα (αφού τον καλό σου τον έχει πάρει ήδη ο ύπνος, πριν ακόμα καλά καλά τελειώσει το τραγούδι των τίτλων) και πολλά, μα πάρα πολλά χαρτομάντηλα, απολαμβάνεις τις παγωμένες νύχτες και ξεχνάς όλα τα ανούσια επίγεια...

Την συνιστώ ανεπιφύλακτα αλλά να είστε προετοιμασμένοι για πολύ κλάμα

    

 

Μια βραδιά στην όπερα!!!

  Ύστερα από δύο δύσκολες εβδομάδες, μια πανσέληνο στο ζώδιο του Καρκίνου, σαρανταοκτάωρους καυγάδες και νεύρα τσιτωμένα ήρθε η χαλάρωση. Η διάθεση βέβαια συνεχίζει να ανεβοκατεβαίνει πιο γρήγορα και από ασανσέρ σε πολυάσχολο πολυκατάστημα. Άλλοτε το ποτήρι μοιάζει μισοάδειο και άλλοτε μισογεμάτο. 

   Σε μια από αυτές τις δύσκολες μέρες, ήρθε το αναπάντεχο μήνυμα από έναν φίλο, που σαν απο μηχανής θεός, λειτούργησε σαν βάλσαμο της ψυχής. Δύο δωρεάν εισητήρια για την Metropolitan  Opera  of New York. Πολιτισμός και κουλτούρα σε μια από τις  καλύτερες όπερες του κόσμου.

   Παρασκευή και 13 και παρά τις δυσυδαιμονίες που επικρατούν για τη μέρα, εγώ είχα ραντεβού με μια μοναδική εμπειρία...

  Μεγαλοπρεπή κτίρια, σκάλες ντυμένες με κόκκινα χαλιά, υπάλληλοι με τις παραδοσιακές κάπες των γκρουπιέρηδων, όπως ακριβώς τα έχουμε δει στις ταινίες. Τα Bars πουλούσαν σαμπάνιες και κρύα σάντουιτς με σολωμό, οι γυναίκες φορούσαν τουαλέτες με ουρά γοργόνας και οι άντρες σμόκιν! Η όλη ατμόσφαιρα με μετέφερε σε άλλη δεκαετία ή ακόμα σε σκήνη από ταινία εποχής. 
   Εμείς είχαμε τα δωρεάν εισητήρια, αλλά φυσικά αυτό δεν το ήξερε κανείς. Ήμασταν ίσοι με όλους αυτούς τους καλοντυμένους και αμέσως καταφέραμε να μπούμε στο ρόλο. Πλούσιοι, κουλτουριάρηδες, θαμμώνες της όπερας και λάτρεις της τέχνης. 
   Φυσικά και πήγαμε στο bar, αγοράσαμε την πιιο φτηνή σαμπάνια και περιφερόμασταν στο φουαγιέ ανιχνεύοντας και εξερευνόντας το χώρο.

   Ακριβώς στις 7:30 το βράδυ, τα  τρία κουδούνια ήχησαν. Μπήκαμε μέσα στην αίθουσα και η εικόνα ήταν όντως μαγευτική. Φαινόμασταν όλοι τόσο μικροί μέσα σε αυτό το θέατρο....
   Η Ορχήστρα ξεκίνησε να παίζει υπό τις οδηγίες του Γάλλου μαέστρου και η παράσταση ξεκίνησε. Το γνωστό έργο "Faust" άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά στα έκπληκτα και γουρλωμένα μάτια μου. Μια κλασσική, αλλά και πάντα επίκαιρη ιστορία. Μια ιστορία λίγο πιο κοντά στους θρησκευόμενους και ένα δίδαγμα σε όσους μπορούν και ίσως θέλουν να πουλήσουν την  ψυχή τους στο Διάβολο. Το δίδαγμα μιας ιστορίας, βέβαια, έιναι πάντα υποκειμένικο. 
   Η παράσταση τελείωσε μετά από περιπού τέσσερις ώρες, το χειροκρότημα ήταν παρατεταμένο και όλοι γύρισαν στα σπίτια τους ικανοποιημένοι και γεμάτοι.

  

Πρωτοχρονιά στην Νέα Υόρκη!

  Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, Αμερικάνοι και τουρίστες από όλο τον κόσμο, συγκεντρώθηκαν στην πιο διάσημη πλατεία, Times Square, για να υποδεχτούν το νέο έτος. Ο καιρός, παρά τις προβλέψεις, ήταν ο καλύτερος σύμμαχος του πλήθους. Οι 10 βαθμοί κελσίου και οι ζεστές καρδιές όλων των παρευρισκομένων έκαναν την ατμόσφαιρα μαγική. Η Lady Gaga ήταν το μεγάλο όνομα της βραδιάς και μαζί με τον δήμαρχο της πόλης, Michael Bloomberg, ήταν αυτή που  έδωσε το σύνθημα για την αντίστροφη μέτρηση. Το κεντρικό ρολόι της πλατείας έδειξε ακριβώς 12 και η γνωστή μπάλα, ή αλλιώς apple που πέφτει κάθε χρόνο την ίδια μέρα και ώρα από το 1907, έπεσε για ακόμη μια φορά εμπλουτίζοντας την εικόνα με εκατομμύρια κομφετί και γεμίζοντας τις ψυχές των ανθρώπων με ελπίδες για έναν καλύτερο μέλλον.

   Το πάρτυ στους δρόμους της πόλης συνεχίστηκε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες παρέα με τη Lady Gaga, τον Justin Bieber, τον Carlos Santana και πολλούς άλλους.

    Κάπου όμως πιο κάτω, κοντά στο World Trade Center, στο Zuccoti park, ,μετά την είσοδο της νέας χρονιάς, οι διαδηλωτές του κινήματος Occupy Wall Street θέλησαν να επιστρέψουν μετά τον εκδιωγμό τους τον Νοέμβριο. Τα μέτρα ήταν δρακόντια και οι αστυνομικοί έκαναν ότι μπόρεσαν για να τους αποτρέψουν. Ακολούθησαν συλλήψεις και κάποιοι τραυματισμοί.

πηγή abc.com

  Το πιο ανατρεπτικό ίσως γεγονός της βραδιάς, εδώ στην πόλη της Νέας Υόρκης, ήταν μια ραδιοφωνική εκπομπή στον γνωστό σταθμό της ελληνικής ομογένειας HellasFm. Στα κεντρικά γραφεία του σταθμού κάπου στην Astoria, ένας δημοσιογράφος, ο Δημήτρης Φιλιππίδης, ένας ηθοποιός, ο Αντώνιος Ζαφειρόπουλος, ένα 13 μηνών παιδάκι και εγώ, μπήκαν στο studio πήραν τις θέσεις τους μπροστά στα μικρόφωνα, και αποφάσισαν να γιορτάσουν τον ερχομό της νέας χρονιάς μαζί με όλους τους ακροατές του σταθμού. Το κέφι και η διάθεση ήταν άφθονα. Τα φαγητά και τα ποτά απλώθηκαν δίπλα από τις κονσόλες και το πρωτοχρονιάτικο γλέντι έγινε ραδιοφωνικό. 

Η εκπομπή κράτησε πάνω από τρεις ώρες, αφού η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγάλη. Ήμασταν όλοι μαζί και το γιορτινό party ξέφυγε από τα στενά όρια του studio. Ενωθήκαμε με όλους αυτούς τους ανθρώπους, που είχαν μαζευτεί οικογενειακά στα σπίτια τους και επέλεξαν να υποδεχτούν το 2012 μαζί μας, μέσα από τους ραδιοφωνικούς τους δέκτες. Η εμπειρία ήταν μοδανική και η μαγεία του ραδιοφώνου μας κέρδισε.

                                                                                                           

  Κατά τις 3 τα ξημερώματα και μόλις τρεις ώρες μετά τον ερχομό του νέου, γεμάτο ελπίδες έτους, στο δρόμο προς την επιστροφή η εικόνα της πόλης ήταν πολύ διαφορετική. Όλα έδειχναν ότι το μεγάλο event που είχε οργανωθεί στους δρόμους της πόλης είχε μεγάλη επιτυχία. Αλλά τα κατάλοιπα της βραδιάς αυτής έκαναν την πόλη να μοιάζει με βομβαρδισμένη. Ατέλειωτα σκουπίδια στους δρόμους, άνθρωποι μεθυσμένοι, και άλλοι απεγνωσμένοι από την προσπάθεια τους να βρουν ένα ταξί. Η επιστροφή στο σπίτι για όλους αυτούς έμοιαζε με περιπέτεια. Οι πιο τυχεροί της βραδιάς, ίσως, οι καντινιέρηδες που έκαναν χρυσές δούλειες.  

   Η πόλη επανήλθε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς στις 6 τα ξημερώματα, αφού 149 καθαριστές έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μαζέψουν 40 τόνους κομφετί και χιλιάδες άλλα σκουπίδια. 

   Το 2012 είναι επίσημα εδώ και ελπίζω να είναι ανατρεπτικό και γεμάτο ευχάριστες συγκινήσεις για όλους.

    Καλή χρονιά λοιπόν...enjoy!!