Περί Έρωτος...

     Ημέρα του Αγ. Βαλεντινού κι εγώ βρέθηκα στο κέντρο της πόλης...

   Μια βροχερή και μελαγχολική μέρα, στην κατά γενική ομολογία ερωτική Θεσσαλονίκη, με καταστήματα γεμάτα κόκκινα μπαλόνια και σοκολατένια γλυκά σε σχήμα καρδιας, και διαφορους πλανόδιους μουσικούς σε διάσπαρτες γωνιές της πόλης... Εικόνες βγαλμένες από ερωτικό κομεντί ικανές να σε πλημμυρίσουν με συναισθήματα έντονα... Η διάθεση αλλάζει και το μυαλό ξεφεύγει από τις σκέψεις της σκληρής πραγματικότητας.

   Και αυτοματως η υπόσχεση να μην υποκύψω στην εμπορικότητα αυτής της γιορτής είναι δύσκολο να τηρηθεί. Και πως μπορεί κανείς να κρατηθεί και να μην λυγίσει μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα; Όχι γιατί το επιβάλει η μέρα αλλά γιατί απλά γύρω όλα μυριζουν έρωτα. Το μάτι εστιάζει στα ζευγάρια ανθρώπων που έχουν κατακλύσει τους δρόμους και η σκέψη ταξιδεύει σε ιστορίες βαθιάς αγάπης και ανυπέρβλητου έρωτα. Ανθρωποί διαφορετικοί μεταξύ τους, με ένα μόνο σκοπό, να δώσουν και να πάρουν αγάπη.

    Ρομαντικό; Ναι! Και Είναι κακό; Είναι κακό  να αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να ζει το κάθε του συναίσθημα; Κι ας είναι μια γιορτή ή κάποιος συγκεκριμένος λόγος η αιτία της παράδοσης μας, αρκεί να είμαστε για λίγο αληθινοί και ελεύθεροι.

   Και έτσι αυτό μπορεί και να μας γίνει συνήθεια και να γίνουμε όλοι λίγο πιο ευτυχισμένοι ανθρωποί. Ευγνώμωνες για όλα όσα μας έχουν δοθεί και για όλα όσα θα έρθουν στο μέλλον!

“Έρως ανίκατε μάχαν…”

Reality in Fiction...

      Που είχα μείνει; Α! Στην επιστροφή μας στην Ελλάδα και σε όλη την οικογένεια! Μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, θείοι, ξαδέρφια... Πολιτιστικό και οικογενειακό σοκ μαζί. Εμείς το πάθαμε, φανταστείτε τί έπαθε ο μικρός μας γιος, που δεν τους ήξερε και προσπαθούσε συνεχώς να επαναπροσδιοριστεί. Έχασε την ρουτίνα του, τα δεδομένα του, το σπίτι που γνώριζε ως τότε. 

     Επαναδιοργάνωση για όλους μας, αλλά ευτυχώς ο καιρός, ο ήλιος και η θάλασσα της Ελλάδας είναι ψυχοθεραπεία, και μάλιστα δωρεάν, ικανά να σε κάνουν να αισθάνεσαι μοναδικός και ευτυχισμένος. Φωτοθεραπεία και ο κόσμος αυτομάτως γίνεται ένα παιχνιδάκι και εσύ ο νικητής.

     Η μοναδική ερώτηση όλων μία και μοναδική : "Πώς ήταν η Αμερική;" και αμέσως μετά "Καλά φύγατε από την Αμερική για να έρθετε ΕΔΩ;". Κι όμως, εμείς φύγαμε για να γυρίσουμε εδώ, στην μικρή αλλά όμορφη Ελλαδίτσα γιατι όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι "There is nothing like home!"

      Ανάμεσα λοιπόν σε χαρούμενες βουτιές και ατέλειωτα παιχνίδια στην άμμο έβγαλα το μανιφέστο μου για την Αμερική. 

     Αμερική... Η χώρα των ευκαιρίων ή μια πολύ δύσκολη και σκληρή χώρα; Θα μπορούσα να πω πως είναι και τα δύο μαζί. Για κάποιους λειτουργεί και για κάποιους παλι όχι. Το σίγουρο βέβαια είναι ότι χρειάζεται σκληρό στομάχι, ματαιοδοξία και μεγάλες δόσεις τυχοδιωκτισμού. Είναι άρα, μια χώρα για μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων και σίγουρα όχι για τους ονειροπόλους.

     Προχθές, παρακολούθησα την εκπομπή "Οι νέοι φάκελοι" για το πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί το Marketing της χώρας μας. Οι ομιλητές πολλοί και ειδήμονες, προσπαθούσαν να βρουν τις λύσεις. Εγώ απλά θα τους πρότεινα να δουν γύρω τους τα καλύτερα παραδείγματα άλλων χωρών. Η Αμερική χρησιμοποίησε και εμπορεύτηκε το προϊόν της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μέσα από ταινίες και σειρές παγκόσμιας προβολής όλοι κάπου, κάποτε ονειρεύονται τη ζωή της Carrie Bradshaw, την επιτυχία του Brad Pitt, τις ατέλειωτες βόλτες στο Central Park και τα κλασσικά donuts από το Dunkin Donuts! Έχουν φτιάξει το τέλειο παραμύθι όπου πάντα έχει happy end και μας έχουν εγκλωβίσει εκεί μέσα διεκδικώντας όλοι μας έναν ρόλο, έστω και μικρό.

     Τα παραμύθια είναι πολύ όμορφα και πολλές φορές απαραίτητα, αλλά όταν επενδύεις σε αυτά μπορούν να γίνουν επικίνδυνα. Και για να σας χαλάσω το παραμύθι, θα ήθελα να σας πω ότι για να ζήσεις σαν την Carrie πρέπει να έχεις πολλά λεφτά και μάλλον από κληρονομιά, για να γίνεις σαν τον Brad πρέπει να είσαι ο ίδιος ο Brad και αν θέλεις να τρως Donuts σίγουρα θα είσαι τουλάχιστον υπέρβαρος, όπως και η πλειοψηφία των Αμερικάνων.

       Επιστρέψαμε λοιπόν για να ζήσουμε το ελληνικό όνειρο, που ίσως είναι κι αυτό λίγο επηρεασμένο από το αμερικάνικο αλλά τουλάχιστον προσφέρει ποιότητα ζωής!