When I make it...Και ο νους ηρεμεί...

      Είναι κάποιες φορές που η σκέψη πετάει, η ψυχή απομακρύνεται και το βλέμμα ταξιδεύει... Είναι κάποιες φορές που το σώμα καθηλωμένο στο σήμερα προσπαθεί να ανταποκριθεί στις φωνές, αλλά αδυνατεί γιατι αντιλαμβάνεται ότι είναι μόνο του, άψυχο και παρατημένο. Ίσως να φταίει ο Κρόνος, ίσως πάλι ο ανάδρομος Ερμής...το σίγουρο πάντως είναι ότι όλες οι μέρες δεν έιναι ίδιες, εμείς πώς μπορούμε λοιπόν να είμαστε οι ίδιοι πάντα;

    Μέσα Μαρτίου του 2013 και σαν deja vu έρχονται στο μυαλό παλιότερες σκέψεις. Ίδιες ανησυχίες, ίδιοι προβληματισμοί, ίδιοι αγώνες... Ακόμη και οι τίτλοι των ειδήσεων μοιάζουν επαναλαμβανόμενοι!

     Η Ελλάδα πονάει και μαζί της πονάνε όλοι οι Έλληνες. Ή μήπως όχι; Μήπως πονάνε μόνο οι Έλληνες; Για ακόμη μια φορά κυνδυνεύει η δόση που θα σώσει την Ελλάδα και για ακόμη μια φορά θα αρχίσουν οι συζητήσεις για το ευρώ και τα μνημόνια... Άσκοπες συζητήσεις και κανένα αποτέλεσμα σε ένα στημένο παιχνίδι όπου όλα είναι προδιαγεγραμμένα!

     Και ο μέσος απλός άνθρωπος στον ίδιο καθημερινό αγώνα για την επιβίωση. Είναι άραγε ήρωες οι πολιτικοί που ρίχνουν τον "τίμιο" ιδρώτα τους πάνω στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων; Γιατί κάπως έτσι παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ. Λες κι αυτοί θυσιάστηκαν στο βωμό της πατρίδας και ορκίστηκαν αιώνιοι σωτήρες χωρίς απολαβές και σε πνεύμα εθελοντισμού για το δημόσιο συμφέρον. Μήπως όμως είναι αυτοί που το επέλεξαν; Μήπως είναι αυτοι οι ίδιοι που το διεκδίκησαν; Λέω εγώ τώρα... Και γιατί να με απασχολέι όλο αυτό που γίνεται ερήμην μου; Για μένα και για τον καθένα από εμάς που τρέχουμε στο στίβο της ζωής ποιος αγωνιά; Μάλλον κανένας από όλους αυτούς. Και πολύ χειρότερα ίσως ανήκουμε στην κατηγορία "παράπλευρες απώλειες" στον στημένο πόλεμο του χρήματος! 

      Κάποτε πίστευα ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός περήφανος και ατίθασος. Αυτό σιγά σιγά μέσα μου καταρέει και με γεμίζει πικρία. Τελικά σε τι διαφέρουμε από άλλους λαούς; Μάλλον στην διάθεση μας για καλοπέραση και βόλεμα. Τουλάχιστον ο Αμερικάνικος λαός είναι έτσι γιατί έτσι τους μαθαίνουν να είναι. Τους υπνωτίζουν και τους υπόσχονται το Αμερικάνικο Όνειρο χωρίς να τους επιτρέπουν να σκεφτούν ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέρα από αυτό. Τα κανάλια είναι γεμάτα με εκπομπές που εκθειάζουν την ζωή των πλουσίων και των επιτυχημένων και οι οθόνες του Μετρό προβάλουν μόνο τη ζωή των Kardashians και του κάθε πρώην μοντέλου-λαγουδάκι που ανήκε στη συλλογή του Hugh Hefner. Και έτσι ο απλός μέσος Αμερικάνος πηγαίνει ήσυχος στη δουλειά του και στο σπίτι του με μόνη σκέψη το "When I make it...".

       Ο μέσος Έλληνας από την άλλη, γνωρίζει την αλήθεια, έχει ιστορία που μπορεί να τον διδάξει, έχει άποψη και δύναμη να διεκδικεί. Το κάνει όμως; Μήπως η παγκοσμιοποίηση τον υπνώτισε; Τις τελευταίες δεκαετίες όλοι πίστεψαν ότι είχαν φτάσει σε αυτό το "When i make it" και όλοι ζούσαν με το ίδιο lifestyle. Ο απόλυτος καπιταλισμός είχε οδηγήσει στην απόλυτη εξίσωση. Ήταν όμως όλο αυτό δυνατό για να αντέξει; Είναι δυνατό να αλλάξουν οι ορισμοί; Έτσι λοιπόν οι φούσκες  έσκασαν και όλα φαίνεται ότι ανατράπηκαν . Και είναι αυτό που πληγώνει, η απώλεια και η αλλάγη στον τρόπο ζωής. Κι όμως η αντίδραση δεν έρχεται... Σε αντίθεση μάλιστα, έρχεται ο απόλυτος υπνωτισμός και η αναμονή της επιστροφής στην παλιά γνώριμη κατάσταση. Θα έρθει όμως; 

      

       

Περί Έρωτος...

     Ημέρα του Αγ. Βαλεντινού κι εγώ βρέθηκα στο κέντρο της πόλης...

   Μια βροχερή και μελαγχολική μέρα, στην κατά γενική ομολογία ερωτική Θεσσαλονίκη, με καταστήματα γεμάτα κόκκινα μπαλόνια και σοκολατένια γλυκά σε σχήμα καρδιας, και διαφορους πλανόδιους μουσικούς σε διάσπαρτες γωνιές της πόλης... Εικόνες βγαλμένες από ερωτικό κομεντί ικανές να σε πλημμυρίσουν με συναισθήματα έντονα... Η διάθεση αλλάζει και το μυαλό ξεφεύγει από τις σκέψεις της σκληρής πραγματικότητας.

   Και αυτοματως η υπόσχεση να μην υποκύψω στην εμπορικότητα αυτής της γιορτής είναι δύσκολο να τηρηθεί. Και πως μπορεί κανείς να κρατηθεί και να μην λυγίσει μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα; Όχι γιατί το επιβάλει η μέρα αλλά γιατί απλά γύρω όλα μυριζουν έρωτα. Το μάτι εστιάζει στα ζευγάρια ανθρώπων που έχουν κατακλύσει τους δρόμους και η σκέψη ταξιδεύει σε ιστορίες βαθιάς αγάπης και ανυπέρβλητου έρωτα. Ανθρωποί διαφορετικοί μεταξύ τους, με ένα μόνο σκοπό, να δώσουν και να πάρουν αγάπη.

    Ρομαντικό; Ναι! Και Είναι κακό; Είναι κακό  να αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να ζει το κάθε του συναίσθημα; Κι ας είναι μια γιορτή ή κάποιος συγκεκριμένος λόγος η αιτία της παράδοσης μας, αρκεί να είμαστε για λίγο αληθινοί και ελεύθεροι.

   Και έτσι αυτό μπορεί και να μας γίνει συνήθεια και να γίνουμε όλοι λίγο πιο ευτυχισμένοι ανθρωποί. Ευγνώμωνες για όλα όσα μας έχουν δοθεί και για όλα όσα θα έρθουν στο μέλλον!

“Έρως ανίκατε μάχαν…”

Reality in Fiction...

      Που είχα μείνει; Α! Στην επιστροφή μας στην Ελλάδα και σε όλη την οικογένεια! Μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, θείοι, ξαδέρφια... Πολιτιστικό και οικογενειακό σοκ μαζί. Εμείς το πάθαμε, φανταστείτε τί έπαθε ο μικρός μας γιος, που δεν τους ήξερε και προσπαθούσε συνεχώς να επαναπροσδιοριστεί. Έχασε την ρουτίνα του, τα δεδομένα του, το σπίτι που γνώριζε ως τότε. 

     Επαναδιοργάνωση για όλους μας, αλλά ευτυχώς ο καιρός, ο ήλιος και η θάλασσα της Ελλάδας είναι ψυχοθεραπεία, και μάλιστα δωρεάν, ικανά να σε κάνουν να αισθάνεσαι μοναδικός και ευτυχισμένος. Φωτοθεραπεία και ο κόσμος αυτομάτως γίνεται ένα παιχνιδάκι και εσύ ο νικητής.

     Η μοναδική ερώτηση όλων μία και μοναδική : "Πώς ήταν η Αμερική;" και αμέσως μετά "Καλά φύγατε από την Αμερική για να έρθετε ΕΔΩ;". Κι όμως, εμείς φύγαμε για να γυρίσουμε εδώ, στην μικρή αλλά όμορφη Ελλαδίτσα γιατι όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι "There is nothing like home!"

      Ανάμεσα λοιπόν σε χαρούμενες βουτιές και ατέλειωτα παιχνίδια στην άμμο έβγαλα το μανιφέστο μου για την Αμερική. 

     Αμερική... Η χώρα των ευκαιρίων ή μια πολύ δύσκολη και σκληρή χώρα; Θα μπορούσα να πω πως είναι και τα δύο μαζί. Για κάποιους λειτουργεί και για κάποιους παλι όχι. Το σίγουρο βέβαια είναι ότι χρειάζεται σκληρό στομάχι, ματαιοδοξία και μεγάλες δόσεις τυχοδιωκτισμού. Είναι άρα, μια χώρα για μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων και σίγουρα όχι για τους ονειροπόλους.

     Προχθές, παρακολούθησα την εκπομπή "Οι νέοι φάκελοι" για το πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί το Marketing της χώρας μας. Οι ομιλητές πολλοί και ειδήμονες, προσπαθούσαν να βρουν τις λύσεις. Εγώ απλά θα τους πρότεινα να δουν γύρω τους τα καλύτερα παραδείγματα άλλων χωρών. Η Αμερική χρησιμοποίησε και εμπορεύτηκε το προϊόν της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μέσα από ταινίες και σειρές παγκόσμιας προβολής όλοι κάπου, κάποτε ονειρεύονται τη ζωή της Carrie Bradshaw, την επιτυχία του Brad Pitt, τις ατέλειωτες βόλτες στο Central Park και τα κλασσικά donuts από το Dunkin Donuts! Έχουν φτιάξει το τέλειο παραμύθι όπου πάντα έχει happy end και μας έχουν εγκλωβίσει εκεί μέσα διεκδικώντας όλοι μας έναν ρόλο, έστω και μικρό.

     Τα παραμύθια είναι πολύ όμορφα και πολλές φορές απαραίτητα, αλλά όταν επενδύεις σε αυτά μπορούν να γίνουν επικίνδυνα. Και για να σας χαλάσω το παραμύθι, θα ήθελα να σας πω ότι για να ζήσεις σαν την Carrie πρέπει να έχεις πολλά λεφτά και μάλλον από κληρονομιά, για να γίνεις σαν τον Brad πρέπει να είσαι ο ίδιος ο Brad και αν θέλεις να τρως Donuts σίγουρα θα είσαι τουλάχιστον υπέρβαρος, όπως και η πλειοψηφία των Αμερικάνων.

       Επιστρέψαμε λοιπόν για να ζήσουμε το ελληνικό όνειρο, που ίσως είναι κι αυτό λίγο επηρεασμένο από το αμερικάνικο αλλά τουλάχιστον προσφέρει ποιότητα ζωής!

     

Η μεγάλη επιστροφή!

       Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση και ενημέρωση. Απίστευτο πώς περνάει ο καιρός και πόσα πράγματα μπορούν να συμβούν κατά τη διάρκεια αυτού. Ο χρόνος βέβαια είναι σχετικός. όλα μοιάζουν σαν να έγιναν χθές και συνάμα έχουν γίνει τόσα πολλά που φαντάζει χρόνια πριν.

      Από που να αρχίσει κανείς; Από την αρχή θα απαντούσε κάποιος. Από την αρχή; Αυτό που πρέπει να πω σίγουρα είναι ότι το ταξίδι τελείωσε, τα όνειρα ανακλήθηκαν και η μεγάλη επιστροφή πραγματοποιήθηκε!

        Το σπίτι άδειασε... και μετά από δύο αποχαιρετιστήρια απαραίτητα Αμερικάνικα barbecue και τη φαντασμαγορική βραδία της 4ης Ιουλίου, το όνειρο της Αμερικής μας ξύπνησε απότομα και όλα ανατράπηκαν. Προσπαθήσαμε να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας αλλά η ζωή πολλές φορές μας ξεπερνάει και αποφασίζει για εμάς. Τι κάνεις τότε; Δεν έχεις παρά να υποκύψεις και να ακολουθήσεις τον δρόμο που έχει ετοιμαστεί για σένα. Πώς το ξέρεις αυτό; Απλά το ξέρεις και απλά το βλέπεις μπροστά σου. Φαντάζει σαν τη μοναδική σου επιλογή και απλά το επιλέγεις αποδεικνύοντας και τονίζοντας ότι είσαι ελεύθερο ον που αποφασίζεις για σένα και τη ζωή σου. Πολύπλοκο; Δεν νομίζω. Δεν θέλω να γίνομαι μοιρολάτρισσα και ούτε να φαίνομαι ηττημένη (ο χειρότερος εφιάλτης μου είναι η αποτυχία και η ήττα), απλά εξαντλείς τα περιθώρια, είσαι ήσυχος με τον εαυτό σου και δεδομένου των συνθηκών που βιώνεις αποφασίζεις για το επόμενο σου βήμα. Σωστό ή λάθος δεν υπάρχει. Υπάρχει απλά το επόμενο βήμα και το κάνεις με όλες σου τις δυνάμεις για να το υποστηρίξεις.

 

                  Έτσι λοιπόν σχεδόν δύο χρόνια μετά, οι ίδιες βαλίτσες αλλά με άλλο περιεχόμενο και οι ίδιοι άνθρωποι αλλά με άλλες επιρροές και όνειρα επέστρεψαν στη μαμά πατρίδα αλλά κι αυτή όχι η ίδια! Μια πατρίδα πονεμένη και πολύ διαφορετική. Άρα η γνωριμία μας θα πρέπει να γίνει από την αρχή και να ξανασυστηθούμε.

       Μια κατάσταση λίγο σουρεάλ βγαλμένη από σήριαλ και όμως πρέπει να γίνει βιώσιμη. Σκηνές από ελλήνική σειρά; Μας αντιγράφουν ή τους αντιγράφουμε; Μάλλον συμβαίνουν και τα δύο! 

Στο 20' λεπτό του επεισοδίου μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι με την Άννα που επιστρέφει στο πατρικό του άντρα της για να μείνουν στο παιδικό δωμάτιο του! Μα πόση ταύτιση;!

To be continued....για την Αμερική και πολλά άλλα