Η ώρα της τελευταίας πράξης του
δράματος έχει φτάσει και όπως φαίνεται κανείς δεν είναι απόλυτα σίγουρος αν είναι
έτοιμος για αυτό. Μετά από πέντε δύσκολα χρόνια με πολλές ανατροπές για όλους η ανακοίνωση ενός
δημοψηφίσματος έρχεται να δώσει ένα τέλος σε μια κατάσταση που απλά διωνίζονταν.
Χρέη, αστάθεια, Grexit,
ευρώ, δραχμή και πάλι από την αρχή. Η όλη κατάσταση ένας φαύλος κύκλος. Εθνοπατέρες
που ζητούσαν από το λαό θυσίες στο όνομα της πατρίδας και μια λύτρωση που ποτέ
δεν ήρθε. Το τούνελ ατελείωτο και το φως πουθενά. Μέσα σε πέντε χρόνια η ζωή
των Ελλήνων δεν θύμιζε σε τίποτα από την παλιά εύρωστη και ανέμελη ζωή. Απαξιωμένα
πτυχία, κατεστραμμένα όνειρα και μια πορεία αβέβαιη.
Ο ελληνικός λαός με τη ψήφο του στις
τελευταίες εκλογές αποφάσισε να επιλέξει αυτό που του παρουσιάστηκε ως το κάτι
διαφορετικό, γιατί απλά δεν πιστεύω ότι ξαφνικά όλοι έγιναν αριστεροί. Προφανώς
ο λαός κουράστηκε από τα ήδη γνωστά και μη επιτυχημένα κυβερνητικά σχήματα που
δεν κατάφεραν να διασφαλίσουν το εθνικό συμφέρον και τουναντίον υποδούλωσαν ένα
ολόκληρο έθνος παραδίδοντας την κυριαρχία και την αξιοπρέπεια του σε δυνάμεις
που υπηρετούν τυφλά και υπάκουα τον Θεό του χρήματος. Κι αυτό το διαφορετικό, το
«πρώτη φορά αριστερά» τρόμαξε την Ευρώπη και τον κόσμο όλο. Το χειρότερο όμως όλων
είναι ότι τρόμαξε του ίδιους τους Έλληνες. Γιατί προφανώς η λέξη «αριστερός» από
μόνη της και εξ ορισμού για κάποιους είναι μια μορφή αρρώστιας που το μόνο που της
αξίζει είναι η απομόνωση και η καραντίνα. Και καλά αυτοί που έμειναν κολλημένοι
σε ξεχασμένες και ανύπαρκτες πλέον πεποιθήσεις, έχουν κάθε δικαίωμα να
αμφισβητούν και να διαφωνούν με ότι προσπάθειες έχει κάνει αυτή η νέα κυβέρνηση
που από τα σπάργανα της βρέθηκε σε αχαρτογράφητα ύδατα και πρωτοφανείς συνθήκες.
Εγώ όμως μιλάω για αυτούς που πανηγύρισαν την αλλαγή και έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης.
Αυτοί γιατί τρόμαξαν; Δεν ξέρουν ότι η αλλαγή πάντα πονάει; Η ζωή από μόνη της έχει
αποδείξει στον καθένα από εμάς ξεχωριστά, ότι για να την αλλάξεις και να επέμβεις
στην πορεία της θέλει κόπο, υπομονή, ψυχραιμία μα πάνω απ’ όλα πόνο, πολύ πόνο.
Η κάθαρση έρχεται πάντα μετά την κορύφωση του δράματος!
Το δημοψήφισμα λοιπόν, ίσως είναι
η αρχή της τελευταίας σκηνής του δράματος. Είναι μια από τις σπάνιες ευκαιρίες
του λαού να ασκήσει τα δημοκρατικά του δικαιώματα και να αποφασίσει για το μέλλον
του και τη ζωή του. Οι φωνές πολλές για την συνταγματικότητα του δημοψηφίσματος
και προφανώς η αμφισβήτηση του αποτελέσματος ήδη προδιαγραμμένη, αφού όπως
ισχυρίζονται κάποιοι, ποια είναι η κ. Μαρία ή ο κ. Μπάμπης που θα αποφασίσει αν
τα μέτρα που προτείνονται είναι σωστά ή όχι. Και εγώ απλά ρωτάω,μήπως η κ. Μαρία και
ο κ. Μπάμπης είναι όλοι αυτοί που απαρτίζουν τον λαό και όλοι αυτοί που η ζωή
τους θα καθοριστεί από αυτές τις αποφάσεις; Ίσως λοιπόν είναι οι καταλληλότεροι
όλων να αποφασίσουν!
Την Κυριακή στις 6 Ιουλίου
του 2015, ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει και θα απαντήσει σε ένα κρίσιμο ερώτημα
με πολλές προεκτάσεις και ποικίλα σενάρια, με ένα Ναι ή με ένα Όχι. Και σε έναν
ονειρεμένο και αγγελικά πλασμένο κόσμο δεν θα ήταν υπέροχο όλοι μαζί οι Έλληνες
να ήταν ενωμένοι και να γινόταν γροθιά απέναντι στον εχθρό; Όλοι μαζί, μια ομάδα,
ένα όραμα, ένα κοινό σκοπό… Πόσο μα πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα…Όχι απλά στο όνομα
μιας πατρίδας αλλά στο όνομα της ζωής μας, των παιδιών μας και των παιδιών των
παιδιών μας…
Δεν ξέρω αν ο από μηχανής Θεός εμφανιστεί
σε αυτό το δράμα, το μόνο που ξέρω ότι μετά από την 6η Ιουλίου τίποτα δεν θα είναι
πια το ίδιο. Ας σκεφτούμε σοβαρά πριν αποφασίσουμε και μέχρι που είμαστε
διατεθειμένοι
να φτάσουμε. Μα προπάντων όλων ας είμαστε όλοι μαζί και ενωμένοι, χωρίς διχασμό
και παρατάξεις…Ίσως αυτό και μόνο αυτό να είναι η απάντηση στη λύση του Δράματος!