Friday, March 15, 2013

When I make it...Και ο νους ηρεμεί...

      Είναι κάποιες φορές που η σκέψη πετάει, η ψυχή απομακρύνεται και το βλέμμα ταξιδεύει... Είναι κάποιες φορές που το σώμα καθηλωμένο στο σήμερα προσπαθεί να ανταποκριθεί στις φωνές, αλλά αδυνατεί γιατι αντιλαμβάνεται ότι είναι μόνο του, άψυχο και παρατημένο. Ίσως να φταίει ο Κρόνος, ίσως πάλι ο ανάδρομος Ερμής...το σίγουρο πάντως είναι ότι όλες οι μέρες δεν έιναι ίδιες, εμείς πώς μπορούμε λοιπόν να είμαστε οι ίδιοι πάντα;
    Μέσα Μαρτίου του 2013 και σαν deja vu έρχονται στο μυαλό παλιότερες σκέψεις. Ίδιες ανησυχίες, ίδιοι προβληματισμοί, ίδιοι αγώνες... Ακόμη και οι τίτλοι των ειδήσεων μοιάζουν επαναλαμβανόμενοι!
     Η Ελλάδα πονάει και μαζί της πονάνε όλοι οι Έλληνες. Ή μήπως όχι; Μήπως πονάνε μόνο οι Έλληνες; Για ακόμη μια φορά κυνδυνεύει η δόση που θα σώσει την Ελλάδα και για ακόμη μια φορά θα αρχίσουν οι συζητήσεις για το ευρώ και τα μνημόνια... Άσκοπες συζητήσεις και κανένα αποτέλεσμα σε ένα στημένο παιχνίδι όπου όλα είναι προδιαγεγραμμένα!
     Και ο μέσος απλός άνθρωπος στον ίδιο καθημερινό αγώνα για την επιβίωση. Είναι άραγε ήρωες οι πολιτικοί που ρίχνουν τον "τίμιο" ιδρώτα τους πάνω στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων; Γιατί κάπως έτσι παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ. Λες κι αυτοί θυσιάστηκαν στο βωμό της πατρίδας και ορκίστηκαν αιώνιοι σωτήρες χωρίς απολαβές και σε πνεύμα εθελοντισμού για το δημόσιο συμφέρον. Μήπως όμως είναι αυτοί που το επέλεξαν; Μήπως είναι αυτοι οι ίδιοι που το διεκδίκησαν; Λέω εγώ τώρα... Και γιατί να με απασχολέι όλο αυτό που γίνεται ερήμην μου; Για μένα και για τον καθένα από εμάς που τρέχουμε στο στίβο της ζωής ποιος αγωνιά; Μάλλον κανένας από όλους αυτούς. Και πολύ χειρότερα ίσως ανήκουμε στην κατηγορία "παράπλευρες απώλειες" στον στημένο πόλεμο του χρήματος! 
      Κάποτε πίστευα ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός περήφανος και ατίθασος. Αυτό σιγά σιγά μέσα μου καταρέει και με γεμίζει πικρία. Τελικά σε τι διαφέρουμε από άλλους λαούς; Μάλλον στην διάθεση μας για καλοπέραση και βόλεμα. Τουλάχιστον ο Αμερικάνικος λαός είναι έτσι γιατί έτσι τους μαθαίνουν να είναι. Τους υπνωτίζουν και τους υπόσχονται το Αμερικάνικο Όνειρο χωρίς να τους επιτρέπουν να σκεφτούν ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέρα από αυτό. Τα κανάλια είναι γεμάτα με εκπομπές που εκθειάζουν την ζωή των πλουσίων και των επιτυχημένων και οι οθόνες του Μετρό προβάλουν μόνο τη ζωή των Kardashians και του κάθε πρώην μοντέλου-λαγουδάκι που ανήκε στη συλλογή του Hugh Hefner. Και έτσι ο απλός μέσος Αμερικάνος πηγαίνει ήσυχος στη δουλειά του και στο σπίτι του με μόνη σκέψη το "When I make it...".
       Ο μέσος Έλληνας από την άλλη, γνωρίζει την αλήθεια, έχει ιστορία που μπορεί να τον διδάξει, έχει άποψη και δύναμη να διεκδικεί. Το κάνει όμως; Μήπως η παγκοσμιοποίηση τον υπνώτισε; Τις τελευταίες δεκαετίες όλοι πίστεψαν ότι είχαν φτάσει σε αυτό το "When i make it" και όλοι ζούσαν με το ίδιο lifestyle. Ο απόλυτος καπιταλισμός είχε οδηγήσει στην απόλυτη εξίσωση. Ήταν όμως όλο αυτό δυνατό για να αντέξει; Είναι δυνατό να αλλάξουν οι ορισμοί; Έτσι λοιπόν οι φούσκες  έσκασαν και όλα φαίνεται ότι ανατράπηκαν . Και είναι αυτό που πληγώνει, η απώλεια και η αλλάγη στον τρόπο ζωής. Κι όμως η αντίδραση δεν έρχεται... Σε αντίθεση μάλιστα, έρχεται ο απόλυτος υπνωτισμός και η αναμονή της επιστροφής στην παλιά γνώριμη κατάσταση. Θα έρθει όμως;